Hee John Waters, een van cinema's
opper-creeps (al dan niet geposeerd). Mijn filmbijbeltje zegt Pink
Flamingos (iemand die gezien?) maar ik begon dankzij Alex Cox met deze
maffe musical. Eigenlijk is het rijtje namen in de openingstitels nog het
mooist. Johnny Depp. Iggy Pop. Ricky Lake. (!) Traci Lords (!!) en
Willem Defoe. De potentie! De film zelf is typisch cult, eentje waar
hele blokken van twintig minuten uit verdwenen lijken te zijn. Chaos reigns.
Het verhaaltje behelst een soort muzikale fifties-battles tussen de
kakkers en de rockers, waabij ik de muziek van de rijkeluiszoontjes
stiekem leuker vind (Mr. Sandman!). De gedeformeerde rockers zijn een
soort grote Flintstones-familie, en de humor is ook van dat niveau. John
Waters lijkt zich pas echt thuis te voelen als de film (in de vorm van
Johnny Depp) in de gevangenis belandt. Synchrone homo-erotische
danspasjes enzo, en een schmierende Willem Defoe die petsen op de billen
uitdeelt. In een film die ook daarvoor natuurlijk eindeloze dirty jokes
maakt (een fotograaf van 'nudie cuties' die Lords over probeert te
halen tot een sessie) is vooral de rol van tranen als substituut voor
alle andere lichaamsvochten opmerkelijk. Depp laat zelfs als een echte
gangsta een traantje tatoeëren. Ik zeg een hiphop-remake met Lil Wayne,
nu!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten