Een
soort Altman-b-kantje, maar dan van actiefilm-specialist Walter Hill.
Zeker het eerste uur is er van actie overigens nog weinig sprake, de film heeft een
landerige improvisatie-sfeer, ook door de muziek van Ry Cooder.
Thieves Like Us, maar dan met de (Jesse) James & Younger-gang.
Fraaie beelden, veel passerende treinen en vrouwen. Het is lang een
beetje zoeken naar een ingang in het verhaal, we zien alle bekende
aspecten (de journalist die een boek over ze wil schrijven) uit de Jesse
James-legende voorbijflitsen, maar voor meer dan aanstippen is geen
tijd. Goed wordt The Long Riders pas in het laatste kwart. Walter Hill
heeft toch die trigger van een een
Antonio das Mortes-achtige
knokpartij nodig. Mano a mano, met een sjaal ertussen. Vervolgens zitten
de gang-jongens in hun 'laatste trein', eentje speelt op zo'n
ploink-ploink harp, en ze reminiscen over de toekomst. Je weet dat het
dan mis gaat lopen. En hóe. In een Peckinpah of zelfs Mann-achtig einde
haalt Hill alles uit de kast. Briljant geluidsdesign (keiharde
kogelinslagen) en heel veel slow motion. Nu vergeet ik nog dé gimmick
van de film te vermelden; er is er heel toepasselijk een heel blik échte
broers opengetrokkenk. De Quaids zijn geinig, de Carradines zijn smakelijk
boers, de Guests mogen het afmaken, maar het best (en het Altmantst)
zijn de Keaches. James Keach is broeierig als Jesse James, ergens tussen
de psychopathie van Barden in
No Country for Old Men en de zwijgende
klasse van een wreker uit een gothic novel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten