Ik vond dit maar een
ongemakkelijke film. Wat dat betreft kan ik zo een Amerikaans paspoort
aanvragen, die ook altijd geobsedeerd raken door discriminatie. The
Killing Fields lijkt sterk op
The Year Of Living Dangerously. En niet
alleen door de soundtrack-battle Jarre vs Oldfield. (Oldfield gaat
keihard onderuit, en lijkt zelfs halverwege ontslagen.) Maar serieuzer.
Twee films over de vriendschap tussen een buitenlandse en een 'native'
journalist in een Aziatisch conflictgebied. Maar waar in de Indonesische
versie beide partijen gelijkwaardig zijn, voelt The Killing Fields op
dat vlak zó verkeerd. Goedbedoeld melodrama geeft ongewenste
jeuk-effecten. De New Yorker reporter sleept zijn Cambodjaanse tolk van
hot naar her, en maakt de man compleet van hem afhankelijk. De
Cambodjaan laat het zich, als het clichébeeld van de goeiige 'zachte'
Aziaat, allemaal gebeuren, sterker nog, wekt haast de indruk verliefd te
zijn op zijn Westerse Meester. (Dát was nog wel spannend geweest). Het
cruciale punt zit op de helft. Nadat de film, na een door overacteren
moeizaam begin, alsnog best goed is geworden, en de westerlingen in de
Franse ambassade - op wat spannend photoshoppen na - lijdzaam toezien hoe de Rode Khmer buiten de macht
grijpt, worden de twee partijen gescheiden. De New Yorker gaat naar huis,
de Cambodjaan belandt in een kamp. De camera blijft vooral bij hém, maar
na zijn eerdere rol als doorgeefluik, mag hij opnieuw nauwelijks in
dialoog, of tot gedachten komen, ánders dan het verlangen naar zijn
meester. Er ontrolt zich een 'stomme film' waarin de man als nobele
wilde over rotsjes klimmend richting redding gaat. Daar staat zijn
trouwe kameraad al te wachten, met Imagine (!) blastin' vanuit de
autoradio. I mean... Damn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten