Boy

Uitgesproken als 'boya', geen idee of die benaming in het Japans liefkozend of denigrerend is bedoeld, al vermoed je het laatste. De (stief)ouders van de jongen zien hem als verdien-object, dus wat afstand kan geen kwaad. In het Japan van de jaren '60 (in kleur, het voelt vreemd) trekken de ouders met hun kids van zuid naar noord. Ondertussen werpen ma (en vooral) zoon zich als die UNKLE-video voor auto's – of doen alsof – wat schikkingsgeld oplevert. Toestanden waarover je nu uit China ook nog wel eens wat hoort. Regisseur Oshima (van Mr. Lawrence) brengt het allemaal heel koeltjes en sixties in beeld (inclusief zo'n plinkploink-soundtrack) ook al stamt de film uit '75. Soms is dat jammer, het schrijnende van het vergelijkbare Nobody Knows blijft lang (en ver) uit beeld. Ik had nóg wel wat meer van de wonden van de jongen willen zien. (Want het is natuurlijk niet zo dat hij helemaal niet wordt geraakt.) Echt sterk, en toch wel onvergetelijk, wordt Boy pas in het laatste kwartier. Oshima gaat Tarkovskyaans los met blauw- en geelfilters, om te eindigen in het noordelijkste puntje van Japan in een zee van toepasselijke kilte. Van de sneeuw maakt de jongen een uiterst tragische pop, als een soort memorial vooral zijn eigen lijden, als het schuldgevoel dat hij eraan over hield.