Heeft
eigenlijk alles in zich om briljant te zijn: Iraanse arthouse,
Alice
(verdwaald) in den Stadten-gevoel, én een onwaarschijnlijk ver
doorgevoerde meta-wending (de spiegel uit de titel). En toch is de film
wat saai, en soms zelfs wat irritant. Dat ligt bovenal aan het stemmetje
van het meisje dat de hoofdrol speelt. Ze piept heel wat af, ik kon er
al snel niet meer tegen. Zelfs als ze géén kleuter meer hoeft te spelen,
doet ze het nóg. Eerst zien we het kind uit school op zoek naar haar
moeder. Ik denk dat ieder kind dat wel eens meemaakt; je wordt altijd
opgehaald, en dan is ze er niet. De angst en de woede. (Mij overkwam het
een keer toen mijn vader een pot verf over het hoofd van mijn moeder
had gegooid. Per ongeluk wel...) Goed, het kind waagt zich in de
welbekende hel die het verkeer van Teheran is, waar iedereen nog wat
gestresster is omdat er (in trademark Panahi-stijl) een voetbalmatch aan
de gang is... Eindeloze taferelen met in taxi's en bussen. En dan dus,
hét moment van de film. Ik begon net te denken, 'jezus' die Iraanse
samenleving kweekt door al die religie wel passieve vrouwen. Alsof om te
bewijzen van niet (of juist dat de film dáár over gaat) gooit het
meisje haar kont tegen de krib. 'Ik kap met deze onzin!' En in de goeie
Makhmalbaf-traditie begint het dan eigenlijk pas. Mooi, maar niet zo
magisch als ik hoopte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten