'De tijd van woorden was voorbij.' In 1927 kon de Sovjetrevolutie op haar laatste benen nog even zinnig lijken. Haar felste aanjager Lenin was al een paar jaar dood. Trotski werd precies in de herdenkingsmaand verbannen. Beiden 'schitteren' in deze film van Eisenstein, terwijl Stalin juist schittert door afwezigheid. Wat dat betreft lijkt de film behoorlijk eerlijk. In een letterlijke en figuurlijke beeldenstorm worden er geen doekjes om gewonden. Onverbloemd agressief, nationalistisch en misogynistisch rolt het wiel der vooruitgang verder. De gewelddadige 'pacifisten' wilden niet praten met de tijdelijke regering – 'the government is powerless' – en al helemaal niet met de mensjewieken (die bizar veel screentime krijgen). Onderdrukten gedragen zich precies als de machtigen, die ze eerst nog haatten. 'The same old story', stellen de sloganeske tussentitels, per ongeluk correct. Lokale heldAntonov-Ovseyenko speelt zichzelf, en werd weer tien jaar verder doodgeschoten door Stalins eskaders. Zelfs de dubbelrol van held in het echt en on screen, kon hem niet redden. Het beste shot houdt al het orgastische editen even in toom. Een wit paard rijst ten hemel. Symbool van de goede zaak. Even later dondert het in de rivier. Een uur of wat later hijst een burgerman de witte vlag. Beiden werden niet gespaard. Je voelt de sympathie van Sjostakovitsj in de muziek. De overgave.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten