'Met al dat spul dat we jou geven, hoef je eigenlijk niet meer te eten.' De Nederlandse Vuelta-lus zal dit jaar niet doorgaan. Dus zit ik als festivalprogrammeur van Filmhuis Breda met een stapel wielrenfilms van weleer (Breaking Away!). Dan zelf maar naar Coureur gekeken, uit het koersland bij uitstek. In het Vlaamse bos heersen de melodramatisch hoge verwachtingen van vaders, overgeacteerd geprojecteerd op hun zonen. Ook in de doorgefokte jeugd- en kermiskoersen wordt om het echie gestreden. Geld in enveloppen gaat rond als een gemakkelijk te nemen rotonde. Ik denk dat Colonel Parker graag wielrenners had begeleid. Pas wanneer het jonge hoofdpersonage – onze Coureur in spe – zichzelf een blonde VDB-coupe aanmeet en naar wielrenland nummer twee vertrekt, begint de film te pedaleren. Nergens raakt Coureur het dilemma van de fan beter dan in het Italiaanse trainingskamp. Moet je deze binnenwereld wel willen leren kennen? De drank, de drugs, en vooral, de sportpsychopaten die elkaar uitdagen en opjagen. 'You are a true Belgian.' Het is het leven waarin Lieuwe Westra zijn gabber(s) pompt, en de lokale Massi (hier de gekke Rus Vitaly) zijn dope met de wereld dealt. Vaak indringend, maar helaas nogal richtingloos verteld. Coureur is het type film dat nooit echt begint. Dan maar het bekende bruggetje gelegd, van de doping naar drugs, dus de depri-disco. Niet alleen de coupe van VDB derhalve. 'Wreed schoon gezegd, ventje.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten