Desire

'One never knows when one will go crazy.' Bestaat er zoiets als het overschatte onderschatte? Thomson beweert over regisseur Borzage dat deze jarenlang genegeerd is, maar de laatste jaren als vergeten grootmeester hernieuwde waardering krijgt. Op basis van deze film vraag ik me af waarom. In een Lubitsch-productie (en Lubitsch' stijl) spelen Gary Cooper en Marlene Dietrich een comedy of manners. Gedoe met shiny cars en pearls. Iedereen is way 'too snooty'. Het vrolijke dubbelspel rond een juwelenheist ontbeert een Cary Grant om het echt grappig te maken. Van Cooper en Dietrich moet je het op dat vlak niet hebben. De bitse grapjes over crossdressing zal ik door de vingers zien, vooral omdat charming con woman Dietrich girlpower heeft (dat kan je dan wel aan haar overlaten). Als een meesteres vertelt ze de arme Cooper alles, zonder dat hij het gelooft. Hij kijkt er schaapachtig bij en countert met wat stoner humor. ('I grew on her, until she sued me.') Cultuurwetenschappelijk intrigeert de film gaandeweg meer. Europe fungeert hier als het paradijs voor Amerikanen (en Marlene is dan de Vrouw der Vrouwen die billenkoek geeft). Maar Europa heeft anno 1936 een probleem. Er waait een vleugje fascisme de film binnen. En laat dat nu net dat Borzage's unique selling point zijn. In betere films. 'What could I do? I am the police.'