'Bij God sta je altijd in het krijt.' Horrors lolligste en tegelijk meest logische trope is haar obsessie met authenticiteit. Mimetisch griezelt men beter. Ook Il Demonio begint met een uitgebreide verklaring van de etnologisch-wetenschappelijke waarheid van wat we gaan zien. Een vrouw speelt voor thuiskapper, knutselend aan een spreuk die haar Liefde voor zich moet winnen. Wij spotten het orgastische wit in d'r ogen al. Het melodrama doet die eerste fase aan het leven van Adele H denken. De verstoten vrouw, losbandig en krachtig, steekt zelfs in stormachtig zwart bleek af tegen het armoedige Italiaanse laarslandschap. De locatie begint gaandeweg belangrijker te worden. Door de rustige verite-stijl is er alle tijd om de volkse trouwrituelen te volgen. Druiven die slechte gedachten opzuigen, worden over een bed uitgestrooid. Elke kracht gepaard met tegenkracht. Op zulke momenten lijkt de film wel Montaillou. De vrouw flipt ondertussen rustig verder. Alleen de glimlach van een kind kan voor even tegen haar op. In de diepreligieuze omgeving gebeurt dan het onvermijdelijke. Ze moet een exorcisme ondergaan, een reeks handelingen die veel van een aanranding weghebben. (Maar ook dat is logisch...) Wat ze dan doet, kennen we uit The Exorcist. Doodeng! Is ze gek of gek gemaakt? Foucault wist het. 'We zullen onze zonden uitschreeuwen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten