''It's not just the waves. It's the words.' Een SF die aanvankelijk OXV: the Manual zou gaan heten. Ik bromde 'WTF de hand-leiding'. Zoals alle corona-binnenvetters ben ik begonnen aan Mijn Roman. Het moest er ooit van komen. Maar nu dit! Ik voel me een tropensloof. Frequencies behandelt precies mijn thema's, en nog gelijkaardig ook. Ik overwoog geniepig 'm af te zetten. Dat zou gemeen zonde zijn. Het is immers een toffe film, een combi van filosofische mogelijkheden en absurdistische onmogelijkheden. Met de juiste hoeveelheid quirky kostschoolsexyness toe. In de harde kern een boy meets-girl-verhaal, bemerken de twee dat ze op de 'verkeerde frequentie' leven om te kunnen daten. Natuur trekt het simpelweg niet. 'How did you last more than a minute?' Verdomd galant voeren de maker drie trio's acteurs op, in hun periode als kind, puber en volwassene. Ja, drie, want de third man is voorspelbaar belangrijk. Al die tijd leeft de film van een Japanse verwondering met een fijnzinnige rol voor muziek. 'Gelukkig' is het laatste kwart dan toch wat minder. Niets is zo moeilijk als een einde aan de fantasie breien. Even lijkt men zelfs op weg naar een covfefe-grapje. Ik stelde mezelf intussen gerust. Mijn boek zal een mooie adaptatie krijgen! Op naar de warmbloedige (en talige) SF van herhumanisatie. 'This is how the words work.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten