woensdag 26 augustus 2020

Reason, Debate and a Story


'Waarom is onze intellectuele vriend zo ongelukkig?' De Indiase regisseur Ghatak had iets met mannen in een midlife crisis. Ik denk dat zijn ziel zelf nooit een andere fase dan de middelbare heeft gekend. (Zie ook Woody.) Altijd lokte de drank, de zelfdestructie, om de angsten voor te zijn, en zo bleef zijn genialiteit vaker verborgen dan hem lief was. In de film met de kantiaanse titel speelt hij zijn kapotte zelf, een zuiplap die door zijn vrouw wordt verlaten. ('Probeer een normaal mens te zijn.') Hij verkoopt zijn ventilator en moet vertrekken op de spirituele, surrealistische reis die je wist dat zou gaan komen. Maar hier dus in weelderig Indiase stijl. Met stapels tabla's, interpretatieve dans en zangeressen. De liedjes zijn herinneringen aan wat nooit was, en nooit zal worden. De Bengalen, om te beginnen. Een ander thema van de auteur. Ook die helften werden nooit gelijmd. Samen met zijn reiskompanen (symbolen voor land en zoon) dwaalt hij als dakloze door een dakloze maatschappij. In vrije, al dan niet metafysische associatie van tekst, klank en daad. Noem het intuïtieve wetenschap. Ik moest aan Gomes denken, en zijn hermetische oeuvre. Alles kan in in subjectivistische folklore. Er is plaats voor semantische discussies, politieke theorie, en absurde humor. Ik begreep er weinig van, maar het was wel mooi. 'Waarom stopte je?' 'Het liedje.'

Geen opmerkingen: