'Seems we're born in this world merely to labour.' Twee negaties heffen elkaar op. Normaal vind ik Shakespeare flauw en Kenji Mizoguchi cerebraal, maar een shakespeariaanse Mizoguchi blijkt passievol geweldig. Gebaseerd op een poppentheater-stuk vindt de Japanse hermeticus een melodramatische eenvoud die hij blijkbaar nodig had. Het begint nog wel vanouds avantgardistisch. Kleng! De trommeltjes slaan de slagen van het lot. In de samoeraitijd heersen keiharde, oude zeden. Tegen allen, maar toch vooral tegen vrouwen. Mannen mogen vreemd gaan, zij niet. In een uiterst intelligente scenario staat gaandeweg iedereen in elkaars krijt en kruis. Een uitgebuite knecht van een meester-letterzetter vindt zichzelf terug met de tragische vrouw van de baas. Het was niet zijn bedoeling, maar wel die van de loop der geschiedenis. One does not simply make a mistake in Japan! Het zwart-wit wordt zo grijs dat je de kleuren bijna ziet. Mizoguchi heeft in de marge ook wat te melden over klassenverschil, en we zien de burgermaatschappij opkomen en afrekenen met de feodalen schroothopen. De historie kruidt met haar eigen agenda de shakespeariaanse verwisselingen. En ja, zelfs diens trademark 'mist passage' mist zijn effect niet. De rivier des doods wordt overgestoken, nog voor er gestorven wordt. 'I prefer to remain just as I am, thank you.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten