'A samurai can be undone by the love of men.' Mooi hoe de retro intiteling me fopte. Ik dacht, shiba, wat een kekke glitch-piano en dat voor een prent uit de jaren vijftig. Het contrast van 'oude beelden' en nieuwe muziek is uiteraard een bewussie. De Hecker-rumbles (ont)regelen het ongemak dat in het shogunaat heerst. De codes van eer worden nog hooggehouden, maar de strijders zijn verworden tot milities van hogere machten. In Taboo (uit 1999) trainen androgyne jongensvechters zich lam onder leiding van Takeshi Kitano, maar de haperende fascistenschool gaat ten onder aan interne trubbels. Heel murnau-esk slaat het titel-taboe op de oudgriekse knapenliefde. 'I don't want to die without making love to you.' De film houdt gewaagd het midden tussen een Mr. Lawrence-achtige sensualiteit en de suggestie dat decadentie en homoseksualiteit tot het onvermijdelijke einde van de samoerai leidden. (Dat zou bij Takeshi's eigen rechts-conservatieve leanings passen.) De diogenesische Inoue is mijn favoriet, als nietsnut snuit hij zelfs zijn neus als een voetballer... Ook Kitano's regular ome Joe is er weer bij, voor een enkele draaidag. Waar een western richting acceptatie (en afdaling naar het werkdal) sjokt, transcendeert de eastern uiteraard op de magische bloemenberg. Een dissonante rust. 'We kunnen alleen toekijken, begrijp je?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten