'Hij kan niet spreken.' Daar moest verandering in komen, meende Gaston Kaboré, die de tweede film ooit afkomstig uit Burkina Faso maakte. Filosofisch opgeleid in Frankrijk overpeinst hij aan de hand van zijn jonge hoofdpersonage de wortels en tradities van Afrika. Wend Kouni betekent het Godsgeschenk, oftewel Destiny's Child. Op een dag vindt een handelsreiziger het kind in een veld. Zijn land ziet er gezond uit, liefdevol, gewoon zoals het altijd – dus tijdloos – is, en, zo proeft de kijker, had het moeten blijven. 'Lang voordat de witte man kwam.' De verdwaalde jongen wordt even sereen in de dorpsgemeenschap opgenomen. Het neigt zo wel wat naar een pastorale, zeker omdat het hoofdpersonage als herdertje uit werken gaat. Gelukkig zijn er weerhaken in hemzelf. Niet alles is pais en vree. Wend Kouni worstelt met zichzelf, zijn onverwerkte en onmogelijk uit te spreken kras op de ziel die hem de mond snoert. Zijn innerlijke evenwichtskunst doet de moeizame dialogen vergeten. Het lukt hem zo-waar een lokfluit te doen klinken. Zijn klanken worden overgenomen door de fraaie soundtrack die helaas nooit op LP verscheen. De eigen melodie vormt het begin van verandering. De pijn doet hem zijn. Zijn verlatingsangst deed hem in zichzelf opsluiten, zijn muziek doet hem zich binnenstebuiten keren. 'Hij overdenkt alles wat hij doorgemaakt heeft.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten