dinsdag 18 augustus 2020

The Wind


'Ain't nothing to do now but pop it together.' Dust in the Wind met een Zweed. Alhoewel, Viktor Sjöström groeide op in New York, en pendelde later heen en weer tussen het oude en nieuwe continent. Met de beroemdste actrice uit zijn tijd, maakte hij zijn beste Amerikaanse film. Lilian Gish was de koningin van de mimiek. Wat een sprekende ogen! Ze reist per trein naar de prairie, onderweg al lastig gevallen door mannen, en dat is slechts een voorbode van de Vrouw Alleen. Alles is tegen haar. Man, vrouw, kind en paard. Om over het klimaat nog te zwijgen. Op het station wacht Sjöströms trademark spooky koets, en als een geest door de nacht verdwijnt ze. 'Hop my paw, little missy!' Het riekt naar onversneden American Gothic. Bij Sjostrom wordt zelfs melodrama naturalistisch. Hier geen zoetsappigheid, maar de neuroses en onmacht van het harde plattelandsleven. Logerend bij de schoonfamilie draait Gish door in afgedwongen huiselijkheid en onzekerheid. Meer en meer wordt de film een feministische western. De droogte lijkt dan haast symbool voor het dorre leven van een vrouw zonder kansen. Haar tijd verglijdt als een zandloper. Ze moet alle elementen doden om te leven. En 'Seastrom'? Hij betoont zich een waardig voorganger van Bergman en Von Trier. Wat zeg ik, hun wijze meester. 'I'm not going away with you.' 

Geen opmerkingen: