'I knew a lot more about men after Arnhem'. De Vietnamoorlog mag dan bekend staan als de eerste tv-oorlog, ook WWII werd uitgebreid gefilmd. Het enige verschil is dat het langer duurde voordat mensen het – in het bioscoopjournaal – zagen. Voor het oorlogsfilmdepartement maakte Carol Reed vlak na de West-Europese campagne deze documentaire. Met de propaganda komt de triomfantelijke muziek, de pompeuze voice-over, en een bijbels gestemde Dwight D. Eisenhower. Het moet een 'bedankje' zijn aan ons allemaal, want wij zijn allemaal verzetsstrijders geweest. Yeah right. Allemaal meteen vergeten. Wat de film krachtig maakt zijn de beelden geschoten door 'combat cameramen'. De 'gewone' koppen van de soldaten, 'kids that knew how a machine gun worked, and nothing else.' Ik kan er uren naar kijken. Koppensneller Carl Reed heeft juist haast. Hij heeft de propagandalessen van Eisenstein geleerd en slaat aan het cutten. Ik kreeg bijna de neiging de boel op halve snelheid af te spelen. 'Godzijdank' kalmeert de film intrinsiek (en haast onvermijdelijk) in de loop van de campagne. Zo'n beetje bij het ANWB-bordje richting Arnhem loopt men vast. En wanneer onze jongens doorstoten, verschijnt de hel op aarde. De kampen. 'It was the worst thing I'd ever saw in my life and I wouldn't have missed it for anything.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten