'Het is een vervloekte auto, we zitten in haar scheuren.' Een liefdevol wrak hangt van touwtjes aan elkaar. Alle onderdelen vervangen, dus is het nog wel dezelfde auto? Haar eigenaar houdt in elk geval nog met heel zijn hart van haar. De Bengaalse regisseur Ghatak was zelf een gek, met zijn eigen obsessies, dus hij kan even liefdevol naar zijn object kijken, zijn hoofdpersonage. Het levert een film op in tal van registers. Vaak waardeloos flauw en saai, met de slapstick humor van Chaplin decennia na dato, of hoge stemmetjes – een vorm van basisschoolhumor. Soms verstilt de film ineens, in een zeer persoonlijke pijn en frustratie. Niets hebben behalve dat object, waarop je heel jezelf projecteert, opdat je vergeet. De taxichauffeur kan zichzelf niet meer uit elkaar uithalen. Hij is het communiceren met anderen volledig verleerd, op mechanische gebaren na. Het lukt zelfs niet wanneer zijn piepjonge assistent Sultan hem bewust probeert na te laten denken over wie hij ooit was. Een van de beste momenten betovert al vroeg in de film, en raakt met eenvoud. Twee gestranden bruidsgasten zoeken schaterend naar vervoer. De sfeer is uitgelaten en chaotisch. Dan zetten ze een stap in het onbekende, er klinkt een bel. Binnen een tel slaat de sfeer surrealistisch om. De magie van het kerkhof. Van mens en auto. 'Wat ziet de lucht er mooi uit door dit gat.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten