'Vergebens wehrte er sich gegen die lebende Angst...' Dreyer en Vampyr ik zie het naamverband wel. Of ben ik door deze bewust fluïde film overal de verglijdende overloper in gaan zien? Rudolph Mate en Carl Th. Dreyer leven zich in elk geval lekker uit. Waarschijnlijk is dit de meest geestelijke film ooit over de beroemde bloedzuiger. On screen geweld ontbreekt vrijwel volledig. Spannend is het zeker, op de manier van Twin Peaks of Blair Witch Project. Een man met de zeis luidt de bel en we gaan los. Net zoals een vampier een tussenwezen is tussen leven en dood, en de (doorzichtige) beelden overal 'tussen' hangen, is ook de geluidstrack mysterieus. De film kan spreken, maar doet dat zelden ('Ruhe!'). De personages bewegen in ouderwets fast forward tempo, maar op een modern traag filmritme door het Wajang-schaduwspel. Allan Gray belandt in een spookhuis, waar hij niet weet wat hij mee-maakt, sterker nog, hij weet al snel niet meer wat hij zelf is! (Vampier? Of de personificatie van angst?). De wezens willen dat hij meedoet in en aan hun 'Schattendasein'. De medisch-wetenschappelijke termen blijven bladzijdeslang doceren. Gelukkig wordt er ook nog gestorven. Dreyers specialiteit, van binnen en van buiten. Onze held treedt zomaar uit zichzelf voor een machtige sequentie. Wat een beelden. Een point of view van de dood. 'Was ist den das!?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten