Carnage

Een klucht zonder grappen, kan dat? Carnage is am grunde tragikomisch, en de setting is zéér Woody Allen (echtelijke discussies in New York), maar het scenario stelt het zonder échte wisecracks. Carnage is eerst en vooral een acteurs-battle, met slechts vier spelers. Voor mij wint John C. Reilly, kennelijk was er tóch een comedian nodig voor dit soort dorpstoneel. Zijn personage lijkt eerst het mak schaap onder de hoede bij zijn felle echtgenote Jodie Foster. Later begint ie zich kwaad te maken, als een kind dat iets stouts heeft gedaan en nu een vlucht naar voren maakt in puberaal verzet. Het andere echtpaar brengt minder. Kate Winslet is degelijk. Christoph Waltz slaagt met de hakken op de sloot voor deze test. Tot nu toe speelde ie alleen maar fletse echo's van zijn Tarantino-meesterstukje, in deze meer serieuze rol voldoet ie wel, al blijf ik het gevoel houden van een tv-acteur. De twee echtparen komen bij elkaar om een kinder-akkefietje te regelen. Jodie Foster mag het nagels op krijtbord-personage spelen – terwijl ik me tegelijkertijd het meest in elkaar herkende. Zo iemand die heel snel over mensen oordeelt, die zichzelf heel goed vind, en ook een soort ubervriendelijke goedheid uitstraalt. Maar ondertussen denkt ze eigenlijk negatief over alles en iedereen. Ze verdedigt haar zoontje hier met hand en tand, zonder zich af te vragen of het kind misschien ook niet een beétje schuldig is. Winslet en Waltz willen eerst vooral weg, maar door de preken van Foster worden ze langzaam uit hun yupperige comfort zone gemasseerd. Dat is een tijdje leuk, maar eigenlijk voltrekt het schematische scenario zich volledig naar verwachting. Eerst de good cop/bad cop routine van beide kanten, vervolgens echtpaar tegen echtpaar, om met veel drank als mannen tegen de vrouwen te eindigen. Vooral in die laatste fase wordt de film wel erg oppervlakkig.