Weekend

Nou, laat ik eens niet lollig doen over Godard. Dit is van zijn moeilijke films een van de leukste. Zeker het eerste uur. Schizofreen, gewelddadig, gekke tussentitels, en heel erg meta. Personages die oproepen andere personages te doden 'want te zijn toch maar imaginair'. En vervolgens peinzen: 'maar we zijn zelf ook nauwelijks meer dan dat'. Ik vind dat soort grappen toch altijd weer leuk. 'Wat een stomme film is dit, we komen alleen maar idioten tegen'. Een koppeltje reist op de allerzwartste zaterdag ever per auto naar (schoon)ouders (om ze om zeep te helpen). Maar eigenlijk gaat vanaf het begin al alles mis. Norse Parijzenaars die (niet geheel onterecht) het vuur op je openen. 'Maar bumpers zijn om te bumpen!'. Daarvóór zit trouwens nog een bijzonder ranzige en toch wel sexy scene, waarin het meisje een avontuurtje opbiecht (of verzint). \ANAL/YSE noemen de tussen-slogans het. (Iets met eieren, enzo...) Een nog veel beruchtere scene is een zeven minuten durend shot vol toeterende auto's. Tati gone horror. Je zou denken; wat kan het voorstellen, maar het getoeter werkt dánig op de zenuwen. (De pointe is, zoals de rest van de film, weer keihard). Net als ik écht enthousiast wordt, begint Godard na een uur toch weer wat politieke praatjes in te lassen. De redeneringen van Godard's personages vervelen, van die Mulischiaanse hersengymnastiek om de Tsaren de schuld te geven voor het mislukken van het Sovjet-communisme. Nee, geef mij dan maar JP Léaud die in een telefooncel een aandoenlijk liedje zingt. (En mogelijk een beter zanger dan acteur is.)