Georgia

Er zijn van die films die jaren en jaren op mijn kijklijstje staan te verpieteren. Het merendeel dáárvan ga ik vermoedelijk nooit vinden (“Marie Baie des Anges”!?), maar soms kom je er ineens weer één tegen. Terwijl ik Georgia binnenhaal lees ik op Canvastext dat Ulu Grosbard (prachtige naam, interessant levensverhaal) is overleden. Waar ken ik die man ook alweer van...? Voila, regisseur van deze film. Wat een maf toeval. En maf is de film ook. Minstens een uur lang is dit een van de slechtste films ooit. Er klopt níets van. Op welke middelen functioneerde Jennifer Jason Leigh in de nineties? Was ze soms getrouwd met Evan Dando? Ze is hier zo anorectisch dat ze wel een jongetje van 12 lijkt. Ik houd niet zo van dat soort tour de forces, zogenaamd veertig kilo voor de rol afvallen, jaja. Op een poederdieetje zeker. Functioneel is het wel, want ze speelt een intense heroïne-verslaafde in grungy Seattle. Er is één probleem. Jennifer Jason Leigh mag hier dan matig acteren, ze kan ab-so-luut niet zingen. Van het type 'zingen' dat je elke regel maar pratend afraffelt, want je kan toch geen toon houden. Tóch moet ze een zangeres voorstellen die al schnabbelend altijd weer aan de bak komt. Je zit af en toe echt in je ogen te wrijven, deze film kost gewoon energie van de plaatsvervangende schaamte. Een regelrechte verkrachting van Van Morrison is het dieptepunt. Een verklaring is er wel, dit wannabe-zangeresje is namelijk de zus van een populaire country-ster, met wie ze psychologische machtsspelletjes speelt. Misschien kan ze een beetje op haar (achter)naam teren. Een moeizaam verhaal blijft het ook dan. En het is heus niet dat Jason Leigh (die haar cartoonstemmetje weer heeft opgezet) het enige slechte is aan de film. De editing is een chaos, en de bandleden uit het schnabbel-circuit, zijn een samenzwering van bespottelijke idioten. Bovendien, sloppy Velvet Underground covers spelen en de zaal gaat als ware Michael Jackson gearriveerd uit zijn dak!? Maar net toen ik me echt zat te verkneukelen om dit stukje te typen dwingt de consequent volgehouden hopeloosheid in het laatste half uur haast respect af. Al kan ik ook gewoon teveel films hebben gezien.