Ouderwets rammelende cultfilm uit de eighties. Idee leuk, uitvoering
eigenlijk waardeloos. Budget (en een vastomlijnd idee) voor de
slechteriken ontbrak, wat een apocalypse-film toch echt danig parten speelt.
Twee 'duh'-Valley-zusjes blijven nagenoeg alleen op de wereld over, als er
een komeet is langsgekomen, en de mensen in rood stof zijn veranderd. Of
zombies. De schmink-afdeling werd waarschijnlijk gevormd door de moeder
van de regisseur, die net genoeg tijd had voor twéé zombies. Nu dwalen
de twee meisjes maar door een lege wereld, komen op een radio-station
een Elvis-figuur tegen. die naar zijn mama in San Diego wil. Dus gaan
de meisjes maar wat shoppen. Dat is meteen de leukste scene, in dit
soort Hughes-achtige films hóórt een leuk dansje. Girls just wanna have
fun. Had ik al gezegd dat beide meisjes prachtig 'big hair' hebben. 'I
wish I had hair like that', het wordt zelfs in de film gezegd.
De beste reden om te kijken. Ondertussen knalt het eerdergenoemde radiostation speciaal voor de film
geschreven imaginaire hits door de ether (veelal Don Perry-producties)
melodrama-mannen en saxofoons, en
dit soort Wikipedia-pagina's.
(Lees alleen het intro even.) Het einde van Night of the Comet is even
understated als de inslag, klaarblijkelijk zijn de smoggy na-effecten
van de inslag ineens verdwenen, en is een van de zusjes die eerst nog
stervende leek plots beter. Dan kwam die vervelende huiduitslag dus toch
gewoon door de stress...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten