Door Zodiac vergeet ik meestal dat Fincher gewoon een aalgladde filmer
is, zoveel diepgang hebben die thrillers van hem echt niet. Wél stijl,
natuurlijk. En dat is ook best wat waard. Panic Room, met een paar
fenomenale magische camera-bewegingen, behoort tot Finchers wat
onbekendere films, en is dan ook lang niet zo goed als bijvoorbeeld
Se7en. De film gaat gebukt onder een drietal typische Hollywood-wetten. Een misdaad mag niet onbestraft blijven, kan nog het best gewroken
worden door de slachtoffers zelf, en om het helemaal af te maken moeten de
slechteriken eigenlijk tot inkeer komen. Eigenlijk heel classicistisch geïdealiseerd. Vanaf het moment dat Denzel Washington als
crimineel in de villa verschijnt zie je het al aankomen; deze neger gaat
het lijden der mensheid weer eens op zich nemen. En hij heeft het al zo
zwaar. Maar genoeg gegeind, Panic Room doet ook wel knappe dingen. Het
hele concept van Panic Room is best fascinerend, een hokje in een villa
met dikke stalen deuren waar je je kan verstoppen bij onheil. Daar komen
Jodie Foster en piepjong bleekscheetje Kristen Stewart dan ook terecht.
En niemand is zómaar bleek in Hollywood. Kirsten lijdt hier al aan een
soort 'vampierenziekte', wat voor de nodige complicaties zorgt. Het
crimi-trio dat de villa met een bezoekje vereerd wordt geleid door Jared
Leto, die opmerkelijk intens en goed is, inclusief bizar Sean
Paul-kapsel. Maar de echte slechteriken zijn lelijk en kalend, merken we
als Dwight Yoakam (de country-zanger!) eindelijk zijn muts afdoet. Tegen die tijd is de film ontspoord in zelfredzaam geweld, en is de
echte claustrofobische spanning allang verdwenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten