Telefilm-pitch. Een jonge
gozer een knappe dertiger wild dansend op een technoparty (= Gomorra).
Even later post coitus in bed, vraagt de vrouw: hoe oud ben je
eigenlijk? Jongen: bijna 18. Vrouw: Wat!? Hoe oud denk je dan dat ik
ben. Jongen: Eh, 25? Vrouw: Lief van je... Een paar scenes later wordt
de jongen 18, en mag hij zijn adoptiedossier inzien. Hij vraagt een
gesprek aan met zijn biologische moeder. Er volgt een week waarbij de 2
met elkaar op stap gaan om in het reine te komen met het gebeurde.
Pasolini's versie van de Oedipus mythe is redelijk classicistisch, het
leek me het eerste half uur zelfs wat gewoontjes, al had ik dan nog
nooit een Oedipus-verfilming gezien. (Zoveel zullen er niet bestaan,
denk ik). Na een half uurtje wennen wordt de film zowel grappiger als
ernstiger. Wat betreft het eerste zijn er vele gortdroge momenten, zoals
hoe Oedipus minzaam 'nee' knikt, als de koning 'ga aan de kant,
zwerver!' schreeuwt. Er wordt sowieso veel geschreeuwd, vooral door
Oedipus, en ook dat is vaak erg komisch. Maar naarmate de vloek die de
held treft duidelijk en duidelijker wordt, en hij random mensenlevens
begint te offeren verandert de sfeer, en krijgt de film wat van een lang
uitgesponnen religieus ritueel. (Moeten we hier de peripeteia en
agnitio erbij halen) Die zitten voor mijn gevoel in de film pas helemaal
aan 't einde, als Pasolini de actie terug naar het nu (met auto's en zo
verplaatst). Dan is er in een groen groen knollenveld iets van een
geflipt soort berusting. En een kans op een mooi gif-imageje, met
Oedipus die blind achter zijn maat/schoonbroer aanhobbelt.
De dvdrip heette trouwens: "Edipo.Re.nogwat.XviD-iNCEST-
CD1/2"...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten