Vreemd toch, hoe de nineties (zó lang geleden ook alweer) op de eighties lijken, zeker in films van
vóór '95. Mr. Baseball is een film uit die tijd, toen de Amerikanen nog
doodsbang waren voor de Japanners, en hun wonder-economie. Dat heeft
natuurlijk iets moois, eerst help je ze op de been, en dan gaan ze je
voorbij. Maar de Japanners implodeerden al snel, wat toch een voorteken
was voor de Amerikanen. In Mr. Baseball zijn de Japanners niet zozeer de
slechteriken, maar wel gewoon 'rare jongens', die een Amerikaanse
honkbalheld nodig hebben om cruciale kwaliteiten te leren, zoals
als een halvegare tekeer gaan tegen de scheids. Serieus. Tom Selleck is
fascinerend als de harigste honkballer van Japan, inclusief zijn bekende
'free moustache rides'-pornosnor. Hij gedraagt zich de héle film als
een hork, wat eigenlijk best gewaagd en wringend is van het scenario.
(Het probleem is dat ie ondanks dat diva-gedoe tóch aan de Japanse vrouw
moet komen en geliefd moet worden...) Zijn Japanse meisje staat eerst
haar mannetje, maar ontpopt zich al snel als serviel poppetje dat
massages geeft. Precies zoals wij Westerse mannen onze Aziatische dames
graag zien... Net zoals bij het personage van Selleck lijkt er bij de filmmakers niet veel begrip van/voor de Japanse cultuur aanwezig. Meneer Honkbal past zich enkel aan op momenten dat 't hem uitkomt. Daardoor blijft een Lost in Translation-mood uit. (Ok, wat wil je ook in
een komedie.) Al moet gezegd dat het einde plots wél galant is, en goed
gebruik maakt van een honkbal-tactiek, om zo eenieder toch nog gezichtsverlies te
besparen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten