Het duurde een kwartiertje, maar toen had ik het door, dit is er een uit
die malle
Fish Story-koker. En dus geen Koreaans-aandoende
melodrama-reminiscing film a la
Peppermint Candy. Al spelen flashbacks
naar de studententijd, en het Big Chill-vriendschapsgevoel wel een rol.
Maar wat speelt géén rol in het werk van Nakamura. Net als Fish Story is
Golden Slumber een heel merkwaardige deconstructie van een genre-film.
De apocalypse is vervangen door een 'wrong man' (verdacht van
moord)-plotje, maar de wendingen zijn (expres!) overdreven en worden ook
(expres!) melig/gortdroog geacteerd. Dikke, dikke ironie dus. Die de
kijker dan toch nog wat weet te doen. Een Forrest Gump-achtige simpele
pakketjesbezorger wordt door een oude vriend naar een plaats delict
geleid, waar de Japanse president net langskomt. In een parade. Dus u
weet hoe dat eindigt. De Tenten-oen in hengelsport-uitrusting wordt de
Oswald (er wordt hier getwijfeld aan de 'framing' van Oswald) en slaat
op de vlucht. In misschien wel het grappigste moment van de film heeft
weer een andere kennis hem naar haar appartement gelokt. Oen zit daar,
kijkt tv; waarop men meldt dat de aanslag per radiografisch-bestuurbare
helicopter is gepleegd. Onze held kijkt achterom. Een wand vól
helicoptertjes. Oh oh! En zo dus veel meer. Ondertussen horen we om de
zoveel tijd dat Beatles-liedje, wat ik tot mijn tevredenheid toch snel
zat was. (Al moet men toegeven dat het liedje nog wel betrekkelijk
modern voelt, als Amerikaanse nineties-rock, maar ja die jongens leefde
op een Abbey Road-dieet waarschijnlijk.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten