It's like being in an actual Filipijnse pornobioscoop! Als u weet hoe
dat is. Ik wel, nu ik Serbis heb gezien. Er stond een fijn
overzichts-artikel in de Cinemagie over regisseur Brillante Mendoza, die
na een carrière in de pr-wereld in no-time (da's echt third world-style) bijna twee handenvol films schoot. De eerste helft schijnt
hopeloos matig te zijn, maar halverwege weet Mendoza zijn obsessies met
zeer expliciete (homo)seks, geweld en rechtszaken tot iets eigens te
smeden. Serbis ís zo'n gelukte film. Het begint sensueel, met een jong
en naakt meisje dat heur haar kamt. Ze wordt bespioneerd door haar
broertje, die meteen gaat klikken dat het meisje make-up opdoet.
Optutten is een van de thema's hier, net als jezelf schoonhouden. Zaken
die logisch voortvloeien uit opgroeien in een seksbioscoop, zoals overal
ter wereld slechts een dekmantel voor andere transacties. De jeugd van
de extended family is geïnteresseerd in het optutten (én de seks) de
moeders (de Filipijnse samenleving is volgens Mendoza een matriarchaat)
vooral in het schoonhouden. Tevergeefs. Muren worden bekladderd, en de
plees lopen over. En dan heb ik het maar niet over de steenpuist op
kont-pus-running gag! Serbis beschrijft (altijd fijn) slechts één dag,
een dag waarop de grootmoeder naar de rechtszaal gaat, voor een zaak
tegen haar ex-man. De kijker blijft echter bij de 'misfits' in de
bioscoop-zaal. Dat levert soms clichés op, Filipijnse gays zijn even
overdreven als Italiaanse. Maar ook een subtiel opgebouwde spanning, die
uiteindelijk slechts tijdelijk kan worden opgelost, in een even
eenvoudig als charmant liedje op de soundtrack.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten