Bertolucci is de Franse Godard, die hier ook concreet geëerd wordt met
een discussie over Anna Karina. (“Zij verbeeldt een era.”) Verder toont
Bertolucci zich in dit vroege werk ook gewoon de koning van de
Tumblr-weblogs. Je kan om de minuut wel een fraaie sensuele zwart-wit
screenshot maken, voor op je hipsterblogje. Done. Het knappe is dat Bertolucci
die erotiek voor elkaar krijgt zonder naakt, en zonder vreselijk mooie mensen.
Dat is toch wel goedheid hoor, en de man was pas 23, wow. Wáár de crisis
van de jeugd hier nou precies om draait, werd me nooit helemaal
duidelijk. Een rijke jongen en een rijk meisje (zijn nichtje, oh nee
zijn tante – las ik later!) hebben wat, maken zich Rohmeriaans
discussiërend druk om wat – om arme mensen (communisme!) bijvoorbeeld –
en kijken door een raampje naar het dorpsplein. (De film verandert plots
in kleur, bonuspuntje.) Net na dat kleurmomentje zat ik er het meest
in, dan komt in mijn herinnering ook net de Italiaanse topschlager Gino
Paoli langs, met
Vivere Encora. De betere crescendo's. Een andere scene
die me bijblijft is een drama bij een rivier – is het zelfmoord? – in
elk geval; Italiaanse jongetjes in witte onderbroekjes, chaos, en de
dood. Ik vond het ineens een archetypisch Italiaans,denkend aan het
machinegeweren-waterballet uit
Gomorra.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten