Pépé le Moko

Hij is eigenlijk niet 'gangsta' genoeg, die Pépé. De 'beruchte' Franse schurk zit als een rat in de val in de Casbah, de labyrint-achtige slums van Algiers, en je zou zeggen, net als die gozer in Toulouse gaat ie 'down fighting'. Het intro belooft veel, in een mooi staaltje van expositie wordt een Parijse agent door de locals uitgelegd waarom het oppakken van Pépé zo lastig is. 'Hij zou me in de Casbah zonder een spier te vertrekken doden'. Maar als we Pépé (Jean Gabin) later in actie zien, mikt ie braaf op de bénen van de agenten. Pépé blijkt een goedmoedige nostalgicus. Zo verwordt deze film tot een niet onaantrekkelijke, maar wat wrange ode aan het échte Frankrijk, inclusief slot-chanson. En krijg je het idee dat kolonies enkel hebben bestaan om heimwee naar de heimat te creëren. Niet voor niets werd deze noir-voorloper later overgedaan als musical. Pépé droomt van Le Métro, en heeft genoeg van zijn harem allochtone vrouwen... Gelukkig is daar een schone blanke deerne. Maar is zij wérkelijk geïnteresseerd in hem, of slechts door de gewiekste (zich Hakim-dom voordoende Algerijnse agent) als lokaas de wijk in gemanoeuvreerd. Een kans op een unieke femme fatale, maar die rol kan natuurlijk niet aan een blanke worden gegeven. Dat taakje wordt in een geslaagd tragisch einde door de lokale Esmeralda uitgevoerd. Ik bleef het gevoel houden dat er veel meer in had gezeten, al zijn de Dead End-achtige studio-sets die Algiers voor moeten stellen wonderschoon.