The Warriors op zijn Japans! Ja, dat kan niet misgaan natuurlijk. Nu is
dit wel een low-budget afstudeerfilmpje, de chaos heerst, dus zo'n geniale,
chique-esthetische sfeer krijgt het niet, maar dan nog. Het is toch
alsof Akira tot leven is gekomen. Die Japanners kunnen wel wat met
motorfietsen, nog benadrukt door een uitzinnige editing. De meeste
scenes duren twintig seconden en worden bruut afgekapt. Mooiste visuele
trucje: in een van de vele onnavolgbare groepsvergaderingen begint de
camera 360 graden te draaien, en sneller, en sneller. Als een wiel,
inderdaad. Een ander opvallend geintje is een (zwijgende) dialoog in
tussentitels. Meteen de enige serieuze van de film, want verder is het
vooral veel schreeuwen. De tienerfrustraties van rattige mannetjes uit
Quadrophenia, mattend met elkaar en cirkelend om het enige rondborstige
Japanse meisje. En daarmee zijn we bij de heerlijke soundtrack belandt,
die zeer moddy klinkt, volledig in het Japans wordt gezongen, maar af en
toe zelfs met Bob Dylaneske sneer. Dé cruciale fout van de film is dat
de muziek te ver naar achter in de mix zit, ik had een paar keer de
neiging het geluid op te schroeven om de riffs beter te horen, om meteen
weer terug te deinzen, door dat er iemand over 'fascisten' begon te
schreeuwen. (In een Hair-kantje aan het verhaal schuimen er ook
ultranationalistische pseudo-soldaten over het doek....)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten