Jabberwocky

Dit lijkt verdraaid veel op die verschrikkelijke Amerikaanse film waarin Natalie Portman een middeleeuwse deerne met mooie billen speelde. (Dat is het enige wat ik ervan heb onthouden, zelfs de titel is me ontschoten.) Ook Jabberwocky parodieert de bekende middeleeuwse ridderverhalen. Dat deed Monty Python onder leiding van Terry Gilliam al eerder natuurlijk, en ze draven ook hier weer op, in dit échte debuut van Gilliam, waarmee ik zijn oeuvre 'compleet' heb. De brille van de Amerikaan zit vooral in een paar mooie visuele geintjes. Je kan het wel aan Gilliam overlaten om zo'n sprookjeswereld tot leven te laten komen, met of zonder budget. Het monster bijvoorbeeld, in de allerlaatste scene, is minstens zo leuk als de Maximonsters. (En heeft tegelijkertijd iets fragiels, wat wel grappig contrasteert met de bloederige gruwelijkheden die het aanricht.) Michael Palin speelt de loser-hoofdrol, die van dorp naar stad trekt om 'een nieuw leven te beginnen'. (En om geld te verdienen, om te trouwen met zijn ongeïnteresseerde en vadsige love interest.) Een op zichzelf geslaagd economische motief had nog wel wat meer kunnen worden benadrukt, want Palin wil als een moderne manager constant kooplui helpen hun business te stroomlijnen. Tevergeefs. Zoals nagenoeg alle grappen verdwijnt deze running gag al snel in een achtbaan van heel veel geschreeuw, en opmerkelijk veel tekst waarin opmerkelijk weinig spitsvondigs wordt gezegd. We moeten het doen met flintertjes humor als een koning die “Bruno the Questionable” wordt genoemd...