Bijzondere en merkwaardige film van Oshima, die hier duidelijk
Roeg-invloeden kanaliseert. Voor dat doel heeft hij David Bowie geleend,
perfect op zijn plek als mysterieuze androgyne en in zekere zin
onoverwinnelijke soldaat, die vastzit in een jappenkamp op Java. Er is
geen vrouw te zien in deze film, en al die soldaatjes bij elkaar, die
raken geobsedeerd door de mannenliefde. Niet dat dit een soort Brokeback
Mountain is, het blijft bij suggestie, en rituelen. De Japanse bewakers
(onder leiding van de al even androgyne Sakamoto) zijn tegelijkertijd
gefascineerd én bang voor de Britten, en omgekeerd geldt hetzelfde
misschien nog wel sterker. Als bemiddelaar tussen de twee werelden
functioneert Tony Conti, een Pechtold-achtige polderaar, die wel begrip
kan opbrengen voor de Japanse manier van denken. Hij sluit vriendschap
met Takeshi Kitano, typerend voor de film zowel sadistisch als
goedmoedig. (Met een voorliefde voor sake.) Maar de beste momenten zijn
toch voor Bowie, die meisjesachtige dingen doet als bloemetjes plukken
en kusjes uitdelen, en zwelgt in
Walkabout-aandoende flashbacks uit zijn
paradijselijke jeugd, met een lekker synthy-gladde eighties-soundtrack
erbij. (Van dezelfde Sakamoto dus, die de kampcommandant speelt.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten