Het
kan niet elk zondag raak zijn met die cultfilms, alhoewel mijn eerste
Wes Craven eigenlijk prima met
Rabid is te vergelijken. De medicalisatie
van de zombie, hier nog uitgebreid met een politiek laagje (onrust op Haïti). De hele film gaan afzetten tegen het werk van Cronenberg is
misschien wat zielig, maar het jagen op een genezend poedertje is bij
Craven natuurlijk gewoon een excuus voor mad voodoo shit. (Angst voor
andere religies, en nog simpeler, angst voor 'de neger', met zijn
bovennatuurlijke krachten) Al moet gezegd dat de film wel fijntjes
aanstipt hoe raar het moet wezen om een zombie te zijn. Hoe eng. Lig je
daar in je kist, bewust van alles, ondood te wezen. Een Indiana
Jones-achtige onderzoeker wordt door de farmaceutische industrie naar
Haiti gezonden, om een en ander uit te pluizen; waarna de man afgeleid
raakt door een geflipte legerpief én een fraai 'mulatje', zoals de
Belgen dat zo mooi zeggen. (Het was natuurlijk echt dapper geweest als
de heldin van het verhaal een, eh, volbloed Haïtiaanse was geweest.)
Maar goed! Heel veel tijd voor zijn love interest is er toch al niet,
want onnavolgbare nare dromen die realiteit worden teisteren de held.
Eng vond ik die echter nooit. Wel de ultieme horror-tagline: 'ik geef je
alles – wil je m'n geld?' 'Hoef ik niet'. 'Wat wil je dan!?'. 'I want to
hear you scream!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten