Mutual Appreciation

Wel zo ongeveer wat ik ervan verwachtte. Hoewel, zwart-wit? Nou ja, dat verhult 't low-budget aspect 'n beetje hè. Drie volkomen gelijkwaardige hoofdpersonages. Een schaapachtig kijkende muzikant, beetje een pedant mannetje, hij past wel in New York waar ie net naar toe is verhuisd. Een sukkelige universitair docent (of assistent ofzo, gespeeld door regisseur Bujalski zelf) en, de grote heldin van de film: Ellie. Een onzekere vrouw, die een relatie heeft met de leraar, maar ook iets voelt voor de muzikant, wat ze dan te snel uitspreekt. Leuk aan Mutual Appreciation is ook het muzikantenfilm-aspect, met kleinschalige optredens, interviews bij een radiostadion en hoe vage bekenden, die zogenaamd iets voor je kunnen betekenen, naar je optreden komen kijken en je dan midden in de nacht bij hen thuis belandt. Technisch gezien wordt er goed "gesneden" in de film, altijd op een spannend (da's heel relatief hier) moment, het is een gouden regel natuurlijk, maar 't werkt weer prima hier.

Wolfsbergen

Veel beter dan Guernsey, vooral omdat al het slechte in de eerste helft zit en al 't goeie in de tweede. Eerst zijn er vrij crappy dialogen. De vrouwen in Leopolds films zijn zó vervelend, ontwijkend. Maar goed, de mannen zijn sukkelige vreemdgangers, dus of dat nou beter is. (Fedja van Huêt in soort van reprise van zijn Guernsey-rol) Jan Decleir is de vreemde eend in de bijt, met zijn accent, zijn hele stem, die wel een voice-over lijkt, dwaalt ie bijna als een spook door het verhaal. Hij is ook bijna zo oud als het personage dat alle drama in gang zet. (Een oude man die aankondigt zelfmoord te gaan plegen) In het tweede gedeelte wordt er veel minder gesproken, krijgt een haperende platenspeler een mooie rol en schittert een van "Fedja's" dochters. Een jong meisje met een oud gezicht, dat in zelfdestructie vlucht als haar ouders ruziën.

L'Année Dernière à Marienbad

Ik vond eigenlijk alleen het ultieme Wiskunde-spelletje Lest Best/Nim, wat hier een prominente rol speelt, leuk om naar te kijken. Dat begreep ik tenminste. Een hotel prachtig als het museum van Russian Ark, een man die eindeloos pratend daarin rondzwerft, als een geestverschijning. Hij probeert een vrouw te overtuigen dat ze een relatie hadden en de vrouw gaat erin geloven. (Of 't is gewoon zo?) Hij dreigt haar te vermoorden, maar het enige dat de nek om had moeten worden gedraaid is de eindeloze orgelmuziek!

Amateur

Bettie Serveert op de soundtrack! Ik was minstens drie minuten afgeleid over hoe cool dat niet was. Verder een onderhoudend rammelende film. Een non (Huppert) die pornografische verhalen schrijft en een porno-exploitant (Donovan) die door zijn vriendin annex filmster uit 't raam is geduwd en nu niet meer weet wie hij is. Die pornoster wordt overigens gespeeld door de Roemeense Elina Löwensohn(een soort Cleopatra, ook in Simple Men) die net als Huppert een accent heeft, wat misschien een accent teveel is in een film. In de making of die ik ook nog zag blijkt die Löwensohn trouwens een uiterst tof mensch. Amateur bevat, ik vind 't niks voor Hartley, vrij veel geweld en gescheld. Er zijn twee Tarantino-figuren uit Amsterdam, die helaas geen Nederlands spreken, maar wel van martelen houden.

Glue

Teenangst-film, ergens in het lege niets van Argentinië. Emokid wil deze zomer van bil. Alhoewel zomer, de film is geschoten in seventies-achtige bruin/rood/orangje-tinten, wat zodra 't begint op te vallen, zeg na negen minuten, erg irritant wordt. Alsof je kijkt met je ogen halfdicht. Emokid heeft genoeg andere problemen die zijn doel niet dichter bij brengen. Zijn familie is een chaos, pa (die sympathiek lijkt) gaat constant vreemd, en erg geliefd lijkt emokid ook niet in 't dorp. De jongen heeft wel één goede vriend, met wie hij rollebolt en in de bus op koptelefoon indiepop (veel Kimya Dawson, Moldy Peaches!) luistert. Ieder een oordopje. Schattig, wat zou daar toch van komen? Er is ook nog een meisje met een enorme bril, een loner als 't duo. Driehoeksverhoudinkje dan maar? Oh en die lijm, pa bouwt maquettes, maar da's niet het enige wat je ermee kan doen..

Night and the City

Ik houd gewoon niet van worstelen denk ik. Redelijke film noir van Dessin, met (op de belangrijkste posities) een Amerikaanse cast. Vraag me af of de opnamen dan ook niet gewoon in een Amerikaanse studio zijn gemaakt. Doet er niet toe verder. Het tempo is lekker stevig. Een hosselaar, die droomt van succes, wil worstelpromotor worden, maar daar zijn de huidige maffiose machthebbers in dat wereldje niet blij mee. (Wat tot onofficiële worstelwedstrijden leidt) Parallel daaraan probeert een nachtclubeigenares hem te gebruiken. Haar man, de vette nachtclubeigenaar heeft ook nog wat "double-crosses" in gedachten. Heeft het hoofdpersonage eigenlijk wel vrienden? Ik vrees van niet, zelfs zijn vriendinnetje lijkt 'm te verraden. (En gaat ze niet vreemd met de buurman?)

Gabbeh

De sprookjeskant van Makhmalbaf. Een kibbelend bejaard echtpaar wast een Gabbeh (tapijtje) in de rivier. En dan zit daar ineens een meisje! Het tapijtmeisje. Lief. Ze begint te vertellen over hoe ze wil trouwen met een mysterieuze man, die haar nomadenfamilie achterna rijdt. Pa zegt: eerst moet oom terugkomen. Dat blijkt Martin Jol te zijn, maar dan zegt pa: eerst moet ma bevallen, etc. Aangenaam poëtisch allemaal, al prefereer ik toch de meta-Makhmalbaf.

Jules et Jim

Deed me niks! Ai! Was totaal verrast door de tijd waarin het zich afspeelde. Ik dacht, dat wordt een driehoeksverhoudinkje in het Parijs van begin jaren '60. Beetje dollen als in de films van Godard. Mais non, het is een (soort van) Eerste Wereldoorlog-film. De eerste helft lijkt een eerbetoon aan de stomme films, met al die oude beelden en de personages bewegen zich ook hetzelfde. Leuk. Hier zit ook de mooiste scène, een montage rond een vakantie op 't strand, begeleid door een fraai thema van componist Georges Delerue. Een soort van "raindrops keep falling on my head"-moment, met Billy en Sundance en hun meisje. Na de oorlog glijdt de film in iets moderner vaarwater en begin het gebakkelei met Jeanne Moureau en haar continue inwisseling van de mannen. Terwijl de beste vrienden Jules en Jim haar toch maar trouw blijven. Het werd irritant, ook door zo'n voice-over die de oorspronkelijke roman lijkt voor te lezen.

Ace in the Hole

Op IMDB vraagt iemand in de FAQ of dit boek op een roman is gebaseerd. Het antwoord schijnt neen te zijn, maar de opening komt mij (ook) zo onwaarschijnlijk bekend voor. Een New Yorkse journalist (Kirk Douglas, die hier op Emilio Estevez lijkt) komt op de redactie van een klein krantje en pocht zich daar naar een baan. Flash forward naar een jaar later, hij begint zich te vervelen met het lokale non-nieuws. Dan worden hij en en een jonge fotograaf naar een slangenjacht gestuurd. Onderweg blijkt er echter een man in een grot vast te zitten. Tataa, de ace in the hole! Dit is zijn kans. Hij overtuigt de sheriff dat de man op een langzame manier moet worden gered. En heel cynisch ontstaat er een waar spektakel vol toeschouwers, die zich uitstekend vermaken. Ik dacht dat de jonge fotograaf de personificering van "gewetenswroeging" zou worden, maar hij wordt helaas afgevoerd. Het moet een beetje uit de journalist zelf komen. Wel te laat natuurlijk. Film is wat te lang, of beter, te uitgesmeerd, maar best vermakelijk. Goeie femme fatale ook. (De peroxideblonde echtgenote van de man in de grot)

Mildred Pierce

De soapopera-versie van Citizen Kane? In elk geval een even uitgekiende, ingewikkelde structuur en ook hier mompelt een stervende één woord aan 't begin. Alleen is dat hier wat minder mysterieus: Mildred. Zou zij achter de moord zitten? De politie gaat haar de hele nacht eens uithoren en zij maar vertellen. (Deed me ook denken aan weer andere noir, met een man in een verlaten kantoor achter een typemachine, eh, een bizarre kronkel ja) Goed, deze Mildred Pierce (Joan Crawford) is een middle-class vrouw, met twee dochters en een vreemdgaande man. Man verlaat haar eindelijk en vrouw moet als serveerster gaan werken, wat haar dochter een verwaand Martina Hingis-tutje (Ann Blyth) het ergste van 't ergste vindt. Ze voelt zich toch al verheven boven d'r moeder. Ondertussen hoest het lieve kleine dochtertje een beetje en u weet wat dat betekent in films. De serveerster wordt echter een restaurant-magnaat en nu stroomt het geld met bakken binnen. Een probleempje, met geld ben je nog geen upper-classer geworden, dus komt er een adelijk figuur om de hoek kijken. Dat is de man die aan 't intro zijn laatste adem uitblies. Met hem begint alles pas echt in 't honderd te lopen. Gecompliceerd op een lekkere manier, er is bijvoorbeeld ook nog een jeugdvriendje van Mildred, gespeeld door Jack Carson, die in zijn eerste scène eens lekker de macho uithangt, zoals alleen in dit soort films kan.

Simple Men

Een van de betere Hartleys. Zeer toegankelijk, vooral dankzij de muziek, veelal van Hartley zelf, die de scènes wat diepte geeft. Muziek als smeermiddel zeg maar. Crimineel (eerder moordenaar) Robert Burke is weer van de partij. Met z'n nerdy broertje (Bill Sage) gaat ie op zoek naar hun vader, een honkballer annex anarchist die voor de politie op de vlucht is. Ze belanden ergens in een gat, waar ze Karen Sillas (supervrouw!) en de mysterieuze Elisa Lowensohn tegenkomen. Er vormen zich wat relaties, regular Donovan geeft ook nog wat grappen en discussies aan, terwijl een andere regular weer 'ns op zijn gitaar speelt. Gedanst wordt er natuurlijk ook nog. Het werkt allemaal perfect in deze film, behalve dan 't eind als ze (spoiler) de vader vinden. (Nou ja vinden..) Hij lijkt een beetje op Jan Wolkers en op de een of andere manier werken zijn scènes niet. Misschien had ie maar helemaal niet op moeten duiken.

Los Muertos

Handelingenfilm. Een man in een commune, houtzaagwerkplaats, nee, gevangenis natuurlijk! Ergens in de jungle van Argentinië. Hij komt vrij en gaat op weg naar zijn dochter die op een eilandje woont. Veel gewandel, gekano en even langs de lokale hoer. Mooiste handeling: man maakt vuurtje, blaast de rook in een boomschors om daar vis te roken. Ofzoiets, het kan ook best knapperige boomschors met honing zijn. Even later komt ie 'n geitje tegen die angstig aan de rand van het water staat, ik denk: wat lief hij neemt 'm mee. Dat is ook wel zo, maar niet levend natuurlijk. Keel open, bloed gutst in de boot.. En dat is dan nog van veraf gefilmd, daarna gaat 't beest open en krijgen we een biologie-lesje ingewanden, die na verwijdering in de rivier worden gesmeten. Leerzame film dus en (dus) heel organisch, je kunt de omgeving bijna ruiken. Alleen 't einde is wat nikserig, als is dat misschien beter dan een uitbarsting van geweld, wat je ook vaak ziet in dit genre.

Keane

Supertip. Eerste half uur is zeldzaam naar en uiterst knap gespeeld. Een gestoorde, gestresste man op zoek naar z'n dochter, achtervolgt door z'n denkbeeldige demonen. Zou hij zelf wat met de verdwijning te maken hebben? Of is de hele verdwijning imaginair? Dacht overigens dat de film in Engeland speelde, maar het blijkt al snel New York. Toch tevreden om later te lezen dat acteur Damian Lewis een Brit is. Hij ís Keane en draagt de film in zijn eentje, tot hij in zijn hotel vriendschap sluit met een vrouw en haar dochter. Na een tijdje laat de vrouw het kind zelfs bij 'm achter. Oh, oh, als dat maar goed gaat! Er volgen prachtige, hartverwarmende scènes van een wankele vriendschap, waar de man de zwakkeling is en 't jonge meisje sterk en troostend. En dan neemt Keane haar mee voor 'n reprise...

A Moment of Innocence

Superslimme en mooie film. Regisseur Makhmalbaf houdt audities voor een nieuwe film over z'n jeugd. Dan duikt de agent op, die hijzelf vroeger, in zijn rebelse jaren, had neergestoken. Wat hier precies van waar is, is niet te zeggen, feit en fictie zijn hier totaal onbelangrijk geworden. Ik bedoel, het is een feit dat Makhmalbaf die daad pleegde, maar dat de agent uit 't niets kwam auditeren!? Makhmalbaf (een mooie naam voor een hond dacht ik ergens, zonder gein) verandert van plan en besluit met de agent een duo-film te maken. De agent cast zijn jongere zelf en Makhmalbaf doet hetzelfde. En dan met z'n allen de gebeurtenissen naspelen. Even simpel als geniaal. Mooiste moment van onschuldigheid. Makhmalbaf rijdt met zijn evenbeeld en de "actrice" die zijn vriendinnetje moet spelen, naar zijn vriendin van vroeger. Terwijl Makhmalbaf met haar praat, praten de twee met elkaar. Eerst "normaal", maar dan uit 't niets in hun rol. Magistraal.

Monster's Ball

Werd me via via aangeraden door iemand die onder de indruk zei te zijn van de soundtrack. Jaja, dat is niet waar de film bekend om staat natuurlijk.. Niettemin was de soundtrack inderdaad best aardig, zeker het marimba-minimalisme aan 't begin is fijn. Daarna typisch electronica meets piano ambient-werk, in elk geval verrassend dat het geen orkestmuziek was. Monster's Ball start met een overdosis drama: een doodstraf, een zelfmoord en een dodelijk verkeersongeluk. Het is iets teveel van het goeie. De als altijd fragiele, onzekere Billy Bob Thornton krijgt 't, ondanks zijn pantser van stoerheid en racisme, flink voor zijn kiezen. En daar is de schone Halle Berry die al evenzeer in de penarie zit. 1 + 1 = 2, etc. Wel jammer dat het open eindje van de film, heeft te maken met wat tekeningen, opgelost wordt in een situatie waar alleen Halle in beeld is. Zo hoeft Thornton niks uit te leggen en komt ie er gemakkelijk vanaf.

Enduring Love

Net als (het beter geslaagde) Atonement is Enduring Love een Ian McEwan-verfilming. Ik zat de hele film op 't verkeerde spoor. Aangezien Rhys Ifans me aan Gerard Depardieu in een of andere kinderfilm deed denken vermoedde ik dat hij imaginair was. Iets wat het boek achteraf ook heel lang in 't midden blijkt te houden. In de film zijn veel meer aanwijzingen van niet, die ik consequent negeerde. Deze "vriend" gaat zich bemoeien met een filosofieleraar, nadat ze samen getuige zijn geweest van een fascinerend/gruwelijk ballon-ongeluk. Er valt (letterlijk) 'n dode. En was dat nou wel nodig? Schuldvragen en dan krijg je ook nog 'n stalker op je dak, terwijl je relatie met het ultieme slachtoffer Samantha Morton eronder lijdt. Film roept interessante vragen op, maar had dus nog wel wat dubbelzinniger gekund.

Cape Fear

Het origineel. Eerste nieuwsgierigheid, zit het gewaagde lolita-aspect, in de remake verzorgd door Juliette Lewis, er nog in? Jawel! Door een raar kindvrouwtje, klein lijfje, enorm groot hoofd, al is dat misschien extra opvallend omdat Gregory Peck heel lang is. Het personage van Peck is wel advocaat, maar in tegenstelling tot de remake, waar de schurk kwaad is op de advocaat, is ie hier slechts getuige van een van de misdaden. Een puntje voor de remake. Het zal zo'n beetje het enige punt zijn, want Robert Mitchum is als schurk geweldig. Hij is een vieze oude man, echt lekker fout, waar de Niro belachelijk afgetraind was, lijkt Mitchum in al zijn blote torsoscènes zijn buik in te houden. Nog 'n punt voor 't origineel is 't plan om de schurk naar de boot te lokken, waar ze daar in de remake gewoon naartoe vluchten, meende ik. Tuurlijk weet Mitchum ook de boot te bereiken (was me hier in tegenstelling tot de remake niet duidelijk hoe) In weer een smerige, tenenkrommend goeie scène dreigt hij zich te vergrijpen aan de echtgenote. Hij knijpt een eitje over d'r uit, terwijl zij minutenlang blijft kreunen alsof ze genomen wordt, zelfs nadat Peck haar inmiddels is komen redden.

Surviving Desire

Wat een vreemde speelduur. 55 minuten. Geen echt korte film die je als tussendoortje even kijkt, maar ook geen echte langspeelfilm, daar verwacht je toch wel minstens een kwartier meer. De bekende Hartley-held Martin Donovan duikt hier weer op, als leraar, wat zijn rol later in The Opposite of Sex nog wat grappiger maakt. Als leraar faalt hij ook hier, hij probeert z'n liefde voor Dostojevski bij te brengen, maar raakt afgeleid door een mooie studente. (De klas komt ondertussen in opstand) Doordat de studente graag schrijft kreeg ik ook een Solondz' Storytelling-gevoel , al was die honderd keer nihilistischer natuurlijk. Eerlijk gezegd kan ik me 't einde van Surviving Desire al niet meer herinneren, wel was er in elk geval een grappige running gag rond een zwerfster die aan iedere voorbijganger vraagt of die met 'r wil trouwen, En, altijd goed, een live op straat spelend bandje. (The Great Outdoors)

Une Femme Est une Femme

Een van de betere Godards. In kleur nog wel, wat Anna Karina de gelegenheid geeft in fraaie pakjes rond te lopen. Veel strikjes, zelfs op d'r designer-bh'tje. Marlies Dekkers eat your heart out! Une Femme Est une Femme is vooral bijzonder door de geluidsband. Muziek wordt continu aan en uit gezet. En ook de omgevingsgeluiden zijn dan weer te horen en dan weer niet. Geeft een magisch-realistisch tintje, je kunt ook gewoon musical zeggen, net als de magische transfomatie-deur die de meisjes in de stripclub hebben, waar Karina werkt. Karina wil een baby. (Dat willen vrouwen nu eenmaal) Ze woont samen met een man, maar die is meer geïnteresseerd in wielrennen. Dan zoekt ze 't maar bij Belmondo, die continu wordt geconfronteerd met meta-grapjes over eerder werk. (Hij gaat bijvoorbeeld À Bout de Souffle, dat op een tv in een etalage is te zien, staan kijken) Lekker goofy allemaal (ruzies uitgevecht d.m.v. boektitels) en heel aanstekelijk.

Gallipoli

Vond ik toevallig op mijn eindeloze to-see-lijst, net nadat Vido Peter Weir had getipt als dé man van de Australische cinema. Of hij deze film in gedachte had betwijfel ik. Tocht schijnt het wel een typische Weir te zijn, gesitueerd in het Australië van begin twintigste eeuw. Een jongen (Mark Lee) traint met zijn oom om hardloper te worden. De jongen is erg goed, maar heeft er desalniettemin genoeg van. Hij wil de wereld zien en de Eerste Wereldoorlog biedt 'm die kans. De titel indachtig verwacht je dus snel een echte oorlogsfilm, maar die komt pas in 't laatste half uur. Wat ergens te laat is, ik had dan liever dat de jongen van gedachten was veranderd en avonturen had beleefd in Australië. Daar was een mogelijkheid toe, want voordat ze naar Turkije varen ontmoet ie een andere sprinter (Mel Gibson) en doen ze samen wat aan woestijnwandelen. (Gerry!)

Visions of Light

Of dit eigenlijk een goede documentaire is, "objectief" gezien? Ik betwijfel het, als 't onderwerp je niet interesseert, maar misschien is dat inherent aan documentaires. (Hmm, nee) Hoe dan ook, voor filmliefhebbers een absolute must en puur genieten. De docu schetst de geschiedenis van de DP's, oftewel de cameramensen. Heel terecht laten ze ook alleen die beroepsgroep aan 't woord en geen recensenten ofzo. Met name Conrad Hall, die er verdomd vitaal uitziet, valt op als een stoere dwarse vogel. Nou ja en dan zien we dus een eindeloze reeks filmfragmenten, de schoonheid van schaduwen in film noir en hoe moeilijk het was om naar kleur om te schakelen. (Een heel andere manier van denken) Prachtig is de uitleg bij een scène uit in Cold Blood. De afscheidsmonoloog van Perry en hoe ze daar met nepregen en licht de weerspiegelingen op zijn gezicht hebben laten huilen.

Valerie and Her Week of Wonders

Ik mag hopen dat dat meisje 18 was. Niet dus, Valerie,gespeeld door een vampy, erg knappe dertienjarige (!) actrice, dartelt door een Alice in Wonderland meets Nosferatu-sprookjeswereld, waar gevaar, maar vooral seks, in erotische vampierenfilms hetzelfde waarschijnlijk, constant op de loer ligt. Haar jurkje gaat dan ook vaak uit. Sowieso is 't natuurlijk altijd zonde om actrices te casten die je dan niet naakt ziet! Denkt deze Tsjechische film in elk geval. Er iets met oorbellen in de vorm van een klokkenspel. (Jaja) Er is 'n oma die jong wil blijven en daarvoor een dealtje sluit met een geflipte bisschop (Natuurlijk) En er is vast ook iets met jong en zuiver maagdenbloed. Ik zit (helaas?) niet echt in die typische sexploitation-horrorthema's, maar lees hier dat 't eigenlijk allemaal over "having your first period" zou gaan. Oh well.

Transe

Volkomen obscure film, gemaakt door een Portugese regisseuse, maar 't begint allemaal in Rusland. Je vraagt je af, hoe gaan ze dan in Portugal geraken? Nou ja, niet dus. Het hoofdpersonage, een meisje dat snakt naar een beter leven, gaat er wél vandoor. Belandt in Duitsland en wordt dan op uiterst pijnlijke wijze ontvoerd. Niet zozeer met geweld, maar de slinkse truc die de criminelen gebruiken. Au. Daarna is 't natuurlijk prostitutie-tijd en hier bepaald geen warm Le Souffle-bordeel. Dit is de real thing. Hét (desolate) beeld van de film zijn de meisjes wachtend, met tegen de wand van de "huiskamer" van die psychedelische licht-effecten. Niet vreemd dat het meisje vlucht in absurde dromen, helemaal als ze weer wordt weggesleept.. Wat er dan gebeurd is me onduidelijk. Ze belandt in een villa waar ze als levende barbiepop dient voor een autistische (?) jongen. Hij mag haar alleen niet aanraken van z'n broer, die dat zelf natuurlijk wel mag.

Le Souffle au Coeur

Malle in zijn gebruikelijke nostalgie-mode. Moeiteloos schudt hij een levensechte jaren '50 uit de mouw. Jongens die lp's van Parker en Gillespie jatten. Heerlijk. Eerst lijkt het een soort van feel-good-film te worden, met 'n jonger gastje die door zijn oudere broers meegesleept wordt naar het bordeel, om maar 'ns de geneugten van seks te leren kennen. Als hij dan op een uiterst vriendelijk meisje van plezier ligt, zie je ineens: hij omarmt er alsof het zijn moeder is! Het overduidelijke begin van het ware thema: z'n ongelukkige Italiaanse moeder, getrouwd met een Franse gynaecoloog. En hij is "gewoon" een moederskindje dat te ver gaat.

The Unbelievable Truth

Maar 'ns begonnen aan het verzamelde werk van Hartley. Kreeg hier meteen, bij zijn debuut, het gevoel dat ik alles al kende. Een mysterieuze man arriveert in een dorp, hij blijkt (auto)-monteur (een typisch working class Hartley-beroep) en dan is daar natuurlijk Adrienne Shelley, als het meisje die hij zal gaan moeten ontmoeten. Alles is vertrouwd, zelfs compleet onbelangrijke beelden van mensen die een stationstrapje afdalen. De man (gespeeld door Robert Burke, die iets Jude Law-igs heeft, maar misschien heb ik zelf een obsessie voor die Law?!) blijkt in de gevangenis te hebben gezeten. En het dorp waar hij terugkeert is 't dorpje waar 't allemaal misging. Vond dat we iets te snel teveel informatie over zijn vermeende misdaden kregen, had nog wel langer volkomen mysterieus mogen blijven. The Unbelievable Truth is echter eerst een vooral een komedie, met constante vechtpartijen waar mannen elkaar gewoon een beetje heen en weer duwen. Zei ik mannen? Het zijn losers natuurlijk. Weer een verlepte American Football-speler (zie plaatje), die gedumpt wordt door Shelley. Zij komt een op 't oog mislukte fotograaf tegen, die haar aan een glorieuze carrière helpt. Tot ongenoegen van haar pa, wiens idee 't nota bene was.

Blue in the Face

Vervolg op Smoke en eigenlijk meer de film die ik daar al had verwacht. (Niet beter overigens) Een sigarenzaakje leent zich goed voor een sitcom denk ik. Gebabbel en mini-avontuurtjes van wat terugkerende characters, met als spilpunt Keitel, als de baas. Elke poging tot een echt verhaal, is eerder afleidend. (Al zorgt het wel voor een grappige cameo van Madonna) Er zijn meer beroemdheden. Lou Reed lult weer 'ns irritant over zijn oh zo beroemde bril. (Zoals ie een tijdje terug nog deed in Vrij Nederland) Jim Jarmusch is bijzonder grappig. (Zijn fans moeten zeker kijken!) Natuurlijk maakt hij wat opmerkingen over koffie en sigaretten. Minder geslaagd, en dat was ook al in de vorige film, is het vriendinnetje van Keitel. Een Mexicaanse die zich gedraagt als het racistisch clichébeeld daarvan. Blue in the Face is vooral een ode aan Brooklyn. De film wordt doorsneden met interviews en feitjes. De grootste burrough en de meest etnisch diverse. Zo leer je nog 'ns wat. En wat was het grootste verlies voor Brooklyn? Het verdwijnen van de Dodgers.

Beau Travail

Fascinerend. Een van de mooiste/pijnlijkste/bizarste slot(dans)scènes ooit, op de klanken van Corona's eurodance-hit This Is the Rhythm of the Night. En dat in een, soort van, soldatenfilm! Het Franse leger zit in Djibouti, een of ander mini-spookstaatje in de Hoorn van Afrika. Wat ze daar doen? Niets. Beetje fit blijven door oefeningen te doen, die haast een religieuze dimensie krijgen, ook dankzij de muziek. Moest ook denken aan de film Mulan, ja van Disney, waar de Chinezen hun leger eigenlijk op dezelfde manier trainen. Goed, een gepijnigde sergeant (een superrol van Denis Lavant, brooming als een Nick Cave) begint zich te ergeren aan een jonge soldaat. De sergeant begint op Edmond te lijken, daar komt dus ellende van.. Maar waarom? Achteraf lees ik iets over homoseksuele toespelingen, zullen behoorlijk subtiele hints geweest zijn dan.

The Front Page

Het Broadway-toneelstuk met deze titel leverde geloof ik drie klassieke films op. Een versie uit '31, het beroemde His Girl Friday en deze door Wilder. Vergeleken met His Girl Friday vond ik deze wat minder. Jack Lemmon is hier, ondanks dat ie volgens mij nog geen veertig was, een beetje een pafferig vervelend figuur, als een slecht in vorm zijnde Robin Williams. "Lemmon" wil gaan trouwen met Susan Sarandon, die helaas niet zo'n prominente rol heeft, maar raakt dan afgeleid door de verwikkelingen in de aanstaande verhanging van een misdadiger. (Al dan niet als een stunt van corrupte politici om een verkiezing te winnen.) Deze misdadiger wordt hier heel geinig gespeeld door een muizig Woody Allen-mannetje. De film is lekker up-tempo, maar lang niet zo grappig/lief als His Girl Friday, of zeg ik dat nou al voor de derde keer...

Clerks 2

Dat waren ze allemaal. Het oeuvre van Kevin Smith. Toch blij dat ik 't gekeken heb, het is inderdaad (zoals Vido Liber op 't forum opmerkte) allemaal niet zo arthouse als Clerks deed verwachten. Het is gewoon vrolijk vermaak. Kevin Smith lijkt me een loyaal en goed mens, al verkoopt ie van zijn films wel errug veel merchandise. Hij is dan ook een comic- en actiefiguurtjes-fan. Men zegt dat hij Clerks 2 maakte als belofte aan Jason Mewes (aka Jay) die aan de heroïne verslaafd was geraakt. (Kortom: kick af en we doen er nog een) Of dat helemaal waar is betwijfel ik, er was ook geld nodig na Jersey Girl, maar deze verklaring is liever. Of het 'n goed idee is? Nah, vervolgen.. Tsja. De eerste vijf minuten zijn leuk, zo van: jaaa daar zijn ze weer! Old friends. Iedereen is pafferig geworden, behalve natuurlijk Jay dan, die er niet best uitziet. Au. De winkelbedienden van dienst werken na het afbranden van de Quickstop bij een Mooby's hamburgerzaak. Randall is van een grappige in een enorme eikel veranderd, die een Jezus-emokid pest. Dante gaat trouwen met een graatmager Playboymodel, een waardeloos actrice en niet toevallig (loyaal hè) de vrouw van Kevin Smith. Blij als ze afgevoerd is, waarna de film toch nog echt leuk wordt met een dansje op het dak van het restaurant en een stukje "interspecies erotica' (Waar zie je dat nou in een mainstream-film..) Zo is de tweede helft toch wel weer leuk, al zijn de dialogen lang niet zo snappy meer als vroeger. Het is even heerlijke als simpele nostalgie, die zowel de karakters als de kijkers bevangt.

Le Rayon Vert

Zomerdepressies hmmf. Ik zeg niks. Een eenzame secretaresse kijkt uit naar haar vakantie, maar dan zegt haar vriendin hun reisje af. En ze zat al in een dip, in gedachten nog steeds bij haar ex-vriend, een relatie die al jaren uit is. Haar vriendinnen proberen d'r op te vrolijken, maar ze blijft (ondanks bovenstaand plaatje) sippen en janken. Irritant, maar tegelijkertijd herkenbaar en naturel. Als je in zo'n fase zit, wil je eigenlijk wel wat met mensen doen, maar tegelijkertijd stoot je ze af, doe je onaardig. Dat soort dingen. De vrouw voelt zich nergens senang, niet in de achtertuin van vrienden van vrienden, niet op 't strand met 'n uitgelaten Zweedse, vol zelfvertrouwen. Maar dan! Komt ze toch nog iemand tegen. Gelukkig.

I'm a Cyborg, But That's Ok

Van de regisseur achter Oldboy. De belangrijkste figuur in deze productie is echter de visual designer, die zich geweldig heeft uitgeleefd. Alles ziet er piekfijn uit, alsof er uren over elk kleurtje is nagedacht. De tuin van de psychiatrische inrichting bijvoorbeeld, of de hippe maskers van een van de personages. In wezen een eenvoudige romantische komedie. Meisje denkt dat ze een cyborg is, eet niet, sluit in de inrichting vriendschap met 'n schizofrene jongen, die de krachten van mensen kan stelen en haar uiteindelijk op slimme wijze weet te redden. Muziekje erbij en the end? Nee 't gaat nog absurdistisch door, wat wel past in de stijl van de film, vol, nou ja, gekken natuurlijk, die tegen de lampjes van koffieautomaten praten e.d. De regisseur kon zich niet helemaal inhouden, dus ook voor wat transformer-achtige geweldsfantasieën is gezorgd.

The Servant

Bogarde als bediende in dienst van een rijke jongeman, wat zou daar toch van komen? De vriendin van de rijke jongeman vertrouwt de bediende voor geen cent. En de kijker, alhoewel er dan eigenlijk nog geen aanwijzingen zijn, ook niet. Hoe zal de bediende dit huishouden de vernieling in helpen? Met zijn zus! Alhoewel zus.. Toch, er leek minder idee achter te zitten dan ik in 't begin aannam. Ik dacht zus en bediende zijn uit op zijn geld in een uitgekiend plan. Niks van dat al, de bediende is eigenlijk ook slachtoffer en uiteindelijk zijn de bediende en jongeman tot elkaar veroordeeld. Ze kibbelen als een echtpaar. (Toch nog wat van die verwachte homo-erotische toespelingen) Eerste half uur leek me het de beste Bogarde-film ooit, daarna toch minder pijnlijk/confronterend of simpelweg boeiend dan ik had gehoopt. Scenario van Pinter trouwens, welke Nobelprijswinnaars schreven nog meer voor films? (Ik weet 'r eentje, Faulkner)

Tillsammans

Las laatst een koddig berichtje. Er komt een hippiefilm aan met Sienna Miller, die op de set was verschenen, voor een naaktscène nog wel, zonder schaamhaar! Zo, die had het script niet gelezen, of zich sowieso niet verdiept in de tijd. Dat overkomt de Zweden in deze film nou niet.. Een commune onder leiding van een immer positief ingestelde Frames-zanger-look-a-like wordt opgeschud als zijn zus met haar kinderen bij ze komt wonen, omdat haar man haar sloeg. Nou ja opgeschud, eigenlijk had de commune daarvoor ook al constant ruzie, met al die open relaties, een lesbienne uit politieke overtuigingen en een Harry Merry-figuur die met haar voormalige vriendje aan de haal wil. Geinig is ook de zoon van een bankdirecteur, met nobele naam, die zijn naam maar in Andersson heeft veranderd en nu het Marxisties-Lenininistiese gedachtegoed probeert de verspreiden. Niemand wil luisteren, niet de wacht bij het koninklijk paleis en al helemaal niet een vrouw in de commune die liever met 'm "knuffelt". Af en toe een beetje sentimenteel, maar wel lief knullig.

El Espíritu de la Colmena

Beste film die ik in tijden zag. Pan's Labyrinth zonder de visuele hoogstandjes, maar veel indringender. Een gezin dat langs elkaar leeft. Een oude vader/imker, een moeder die depressief lijkt en mogelijk vreemdgaat. (Of zou willen gaan) Belangrijkst zijn de twee dochters. De ene, blond en ouder is extravert en richt haar destructieve neigingen op anderen. (Een kat, bijvoorbeeld) De jongste, bruin haar, stilletjes, introvert, is meer van de zelfdestructie. Om haar draait de film, met grote ogen probeert ze de wereld te begrijpen, maar haar fantasie gaat met 'r op de loop als ze de film Frankenstein heeft gezien. Denk onmiddellijk aan die cruciale scène in Frankenstein waar het onhandige monster met een klein meisje probeert te spelen.

Insomnia

Altijd leuk, Amerikaanse remakes met het origineel vergelijken. Alleen was het dit keer wel erg lang geleden dat ik de versie met Al Pacino had gezien. (En is de volgorde van kijken msischien "verkeerd") Zover ik me kon herinneren zijn er geen verschillen in 't script: de receptioniste, de hond, de schrijver, ze zijn er allemaal. Waar Al Pacino iets van een ouwe lobbes heeft, die je ondanks zijn fouten toch niet echt slecht kan vinden, is het hoofdpersonage hier een stuk jonger. Weet niet of dat de sluitende verklaring is, maar nu vallen zijn corrupte daden veel sterker op. Wat een schoft. Ik weet niet wat ik beter vind, dit zou je intrigerender kunnen noemen. Wat de Amerikanen wel beter kunnen (en dat is geen verrassing) is spanningsopbouw, hier lijkt de laatste achtervolging uit het niets te komen en een stuk minder spannend.

Jersey Girl

Ik was wel toe aan een formulefilmpje en Kevin Smith moest ook hoognodig eens buiten zijn View Askew-universum kijken. Ben Affleck is wel weer van de partij, hij heeft een relatie (en krijgt in de film een kind) met J. Lo. (Hun werkelijke relatie ging geloof ik vlak voor de première uit) Maar ook in de film wordt J. Lo snel afgevoerd in een dramatische scène. Nou ja dramatisch.. Doordat Smith er een liedje van Aimee Mann bij laat spelen krijgt het iets grappig. (Hij staat bekend als Magnolia-hater) Door alle stress van het in zijn uppie verzorgen van de baby verliest Affleck op hilarische wijze zijn baan in NY als muziek-pr-figuur. Zeven jaar later wonen vader en dochter bij opa in huis in New Jersey. Affleck veegt de straten in een "batmobile". Dingen veranderen als Affleck een pornovideo in de videotheek (!) probeert te lenen. En wie is dit keer de "clerk" van dienst? Liv Tyler! Ben ik blij dat J. Lo pleite is. Tyler begint de arme Affleck met vragen over zijn kijkgewoonten te bestoken en wil als "wilde" studente zelf(s) wel even een "mercy job" voor deze arme (spoiler!) weduwnaar doen. Het wordt allemaal zowaar wat sentimenteel tegen het eind, maar ach, met muziek van Springsteen maakt me dat niets uit. Ook een erg leuke cameo van Will Smith. Ik heb 't al vaker over Smith (Kevin!) gezegd, ook al is dit bepaald geen briljante film, het zit allemaal wel weer slim in elkaar. (Zoals het moment dat de weg is opengebroken) Ik zou 'm kijken als ie op een doordeweekse avond op RTL komt.

Gun Crazy

Het vrouwelijk hoofdpersonage hier wil (net als Monika) ook al avontuur en sterke mannen, living on the edge. John Dall (een goedkope tweedehands versie van James Stewart, ze zaten samen in Rope) speelt een man geobsedeerd door geweren. Hij komt zijn wederhelft tegen op de kermis. Deze Engelse femme fatale daagt het publiek uit voor een gevaarlijk (en zeer ongeloofwaardig) schietspel, waar hij natuurlijk op in gaat. Omdat hij toch niets beters te doen heeft, gaat hij ook maar voor de kermis werken, al is de baas (type Charles Groenhuijsen) daar niet zo gelukkig mee. Die had namelijk zelf al iets met de pistolendame. Het nieuwe koppel smeert 'm, waar het beroemde Bonnie and Clyde-gedeelte begint. In cowboyvermommingen begint het duo overvallen te plegen, inclusief eentje op een bank, waar de camera in de auto blijft. (Een beroemde en inderdaad zeer sterke scène) Dall krijgt gewetenswroeging (hij is pacifist sinds hij een kuikentje omlegde) maar het is natuurlijk veuls te laat.

Sommaren med Monika

Woody Allen ging hier als jongetje met z'n vriendjes naartoe. Niet omdat ze Bergman-fan waren, maar omdat ze gehoord hadden dat er een naaktscène in zat! Woody was verkocht en niet dankzij de billen van Monika. Het is ook wel een aardige film, een beetje in die neorealistische Italiaanse stijl. De Zweedse achterbuurt waar Monika woont lijkt wel uit Fietsendieven te komen. Het meisje knoopt een relatie aan met een jongen wiens naam ik alweer vergeten ben. Zijn pa is ziek, maar toch laten ze alles in de steek en bivakkeren een zomer op een bootje. Ondertussen is Monika zwanger en ontpopt ze zich als een zeurderig typje. Bij vlagen lijkt ze wel Pippi Langkous. (Zeker als ze bezopen liedjes begint te zingen) Als de zomer voorbij is moeten ze wel terug. Komt de baby en ontspoort de zaak nog verder. Zorgt wel voor een fraai melancholisch einde, waar Bergman grappig genoeg nog maar eens z'n unique selling point scene laat zien..

Vivre Sa Vie

Ondanks uitgebreide tussentitels die aankondigen wat er in de "tableux" gaat komen, toch een vrij verwarrende film. Godard volgt een vrouw (Anna Karina) die filmster wil worden, maar in de prostitutie belandt. Eigenlijk vindt ze dat helemaal niet zo erg. Geloof ik. Het is lastig vat op haar te krijgen. Paar fraaie momenten: Karina die in de bios zit terwijl twee tranen tegelijk over haar gezicht, eh, biggelen. Misschien wel de mooiste tranen in de filmgeschiedenis. Niks misschien. Ook leuk is een dansje ergens. (Een Godard-trademark natuurlijk) En er wordt fijn geflipperd. Maar dan is daar 't À Bout de Souffle-achtige einde, wat ik volstrekt niet had zien aankomen. (En me dus ergerde)

Woyzeck

Soldaat Franz Woyzeck (Klaus Kinski) eet al tijden alleen maar erwtjes, op verzoek (en tegen betaling) van een geschifte dokter, die wel houdt van pijnlijke experimenten met katten en mensen. Woyzeck geeft het geld aan zijn meisje, een hoertje, dat 'm niet (meer) ziet staan, al hebben ze dan samen een kind. Woyzeck krijgt last van waanbeelden, als ie dat al niet had. De grond begint tegen 'm te praten en uiteindelijk gaat het van kwaad tot erger. Interessante, filosofische film, sprookjesachtig ook, als duistere fabeltjes waar heksen arme soldaatjes verleiden, dingen (tondeldozen?) beloven, gek maken.. Zoiets. Bij vlagen ook erg grappig, als Woyzeck weer 'ns in zijn waanbeelden iets filosofisch brabbelt roept de dokter: "Woyzeck, Zulage!"

Victim

Moedige film. Dirk Bogarde, zoals vaker in een homoseksuele/feminieme rol. (Zou hij? Ja.) Victim draait om een stompzinnige Britse wet. Een goudmijn voor blackmailers. De anti-sodomie-wet, die een extra taboe op homoseksualiteit legt. (Niet alleen dat van de omgeving, maar de wet die je als crimineel straft) In de opening probeert een jong broekie contact te krijgen met advocaat Bogarde, die 'm angstvallig van zich afhoudt. The next moment heeft de jongen zelfmoord gepleegd en ziet een slimme inspecteur al de contouren van de afpersingszaak. Tegen wil en dank raakt de advocaat er natuurlijk alsnog bij betrokken, maar dan gaat hij er ook helemaal voor. Hij probeert medehomo's (een oude kapper, een acteur etc.) te overtuigen dat ze ook aangifte moeten doen.. Vergeet ik bijna nog, de advocaat heeft natuurlijk een huwelijk als dekmantel en zijn vrouw is bepaald niet blij met dit akkefietje. Enige minpunt aan de film blijken de "slechteriken", een potsierlijk duo, al heeft een ervan wel een heel grappige bril. Men zegt dat Victim ervoor (mede) voor zorgde dat de wet werd aangepast.

Last Exit to Brooklyn

Duistere, pijnlijke film. Gebaseerd op een beruchte roman en in een film die in de jaren '50 speelt is het inderdaad (ook nog) vrij opvallend om flamboyante travestieten/homoseksuelen tegen te komen. Eerst lijken de schoffies/armesloebers nog best normaal met deze gasten om te gaan, maar voor je 't weet beginnen ze met messen te gooien. De film volgt allerlei figuren, waaronder een vakbondsleider, die worstelt met zijn homoseksualiteit, een gezinnetje waarin de toen nog heel dikke/piepjonge Ricky Lake plotseling zwanger blijkt te zijn en dan is daar nog Tralala, (Jennifer Jason Leigh!) een hoertje dat met alle soldaten op verlof in bed duikt en ze ondertussen berooft of laat beroven door de eerdergenoemde schoffies. Dit alles tegen de achtergrond van een pijnlijke staking. Protesten worden bruut uiteengeslagen, relletjes etc. Allemaal prachtige elementen voor een goeie film, maar de personages komen niet echt tot leven. Het einde is ook wat raar (spoiler!) de staking is om, Mark Knopfler's muziek suggereert een happy end, terwijl dat voor de meeste hoofdpersonages bepaalt niet het geval is.

Jay and Silent Bob Strike Back

Voelt als een einde van de View Askew-reeks, al maakte Smith hierna ook alweer Clerks II. (Was misschien uit financieel oogpunt noodzakelijk) Hoe dan ook, hier bereiken de zelfverwijzingen hun hoogtepunt. Werkelijk ie-der-een uit zijn eerdere films komt langs. Er worden grapjes gemaakt over Mallrats, Dogma. En als Silent Bob weer 'ns in mime iets aan Jay probeert duidelijk te maken schreeuwt die 'm woest toe: "in Chasing Amy kon je wel een heel verhaal vertellen tubby bitch!" Starwars is natuurlijk ook weer van de partij. Mark Hamill! Carrie Fisher! (Als non die door Jay voor 'n lift wordt betaald...) Jay en Bob gaan naar Hollywood, bijgestaan (denken ze) door wat Tarantino-achtige latexpakmeisjes. Aldaar wordt een van hun strip-avonturen verfilmd. (Rollen: Biggs en Van Der Beek) Bob en Jay vinden 't maar niks, want door die film praat heel het internet poep over ze! Ze belanden per ongeluk op de set van Good Will Hunting 2 (Hallo Matt Damon en Ben Affleck!) Waar ook van Sant natuurlijk bij is. ("I'm busy") Er is ook nog wat met een aap en Will Ferrell, een wild life agent.. Want zo'n film is 't.

L'Auberge Espagnole

Zelfs zonder ooit zelf als student in 't buitenland te hebben verkeert kan ik zien dat de sfeer goed getroffen is. Euro Pudding is de gepast ironische Engelse filmtitel voor dit samenraapsel van nationaliteiten dat in Spanje probeert wat te leren, maar ondertussen vooral kibbelt en relaties onderhoudt. Hoofdpersonage is Xavier, Romain Duris, met zo'n ultieme Franse Sarkozy/Mr. Bean-kop, die eindelijk verlost is van zijn hysterische dinnetje. (Audrey Tautou.) Hij leert in Barcelona over 't leven, via een lesbisch Belgisch meisje en een oudere (eveneens Franse) vrouw. Er gebeurt niet al teveel, maar als hij aan 't einde - 't jaar is om - weer terug thuis is en door Parijs dwaalt, is de melancholie heel goed invoelbaar. Het echte leven moet beginnen, kantoorslaaf. Dat kan toch niet waar zijn?

Straw Dogs

Dustin Hoffman in een western van Peckinpah!? Oh nee, dit is de film met die klassieke eerste scènes, waarin een echtpaar (naast Dustin Susan George) arriveert in een Engels dorpje. Meteen is duidelijk dat de geflipte dorpsbewoners niet te vertrouwen zijn: dronkelappen, pedofielen en lolita's. De hele mikmak. Het huwelijk van de twee is ondertussen ook een van de slechtste ever on film. Dustin probeert aan wiskundesommetjes te werken, Susan flirt (uit verveling of zelfdestructie) wat met de werklui, die hun landhuis opknappen. Als de werklui Dustin als dekmantel voor 'n jachtpartijtje hebben uitgenodigd volgt een van de meest beruchte scènes uit de filmgeschiedenis. De verkrachting. Ofzoiets, want gedeeltelijk lijkt "Susan" er ook nog wel van te genieten.. Heel pijnlijk. Film begint dan langzaam het psychologische te verlaten voor een uitgebreid hak en smijt-einde. Dustin heeft duidelijk wel plezier in zijn oenige personage, dat tot verbeten gevechtsmachine uitgroeit, maar het is ook wel wat slapstickerig. Apart en gedenkwaardig, maar maakte zijn naam als klassieker voor mij toch niet helemaal waar.

La Grande Illusion

Soort omgekeerde filmquiz. De anti-oorlogssfeer van All Is Quiet On The Western Front. (Logisch, ook WW1) En vooral, heej, lijkt de Great Escape wel! Maar was de Great Escape niet op feiten gebaseerd? Zouden die Engelse gevangen hun ideeën uit deze film hebben? De tunnel graven mislukt hier, het is ook zo gezellig met feestjes, drag queen verkleedpartijen enzovoort, en een paar officiers worden overgeplaatst naar een duister fort waar de gedesillusioneerde Erich von Stroheim de scepter zwaait. Ontsnappen is een morele plicht dus gaan ze weer aan de slag voor een nieuw bizar plan. (Met fluiten, pannen en ketels) Ondertussen houdt Renoir zich bezig met zijn favoriete onderwerp: klassenverschillen. Allemaal flitsend en onderhoudend gebracht. Als twee gevangenen (Jean Gabin en Marcel Dalio, wiens personage als jood nog flink wordt uitgekafferd) uiteindelijk ontsnappen komen ze bij een jonge weduwe terecht. (Met kind) Waar kennen we dat ook alweer van? The Defiant Ones, die film met twee geketende gevangen, inclusief de erotische spanning. Zeer mooi laatste gedeelte, alleen jammer dat Renoir het einde niet open hield.

Tempus Fugit

Daar gaat mijn "policy" om nooit een nagesynchroniseerde film te kijken. Pas na ongeveer tien minuten dacht ik: er klopt toch iets niet. Blijkt dat de personages Catalaans zouden moeten spreken. (Geen idee hoe dat klinkt) Het moest haast wel op Spaans lijken. Verder een grappig/vrolijk sci-fi verhaaltje, waarin een Balkenende/Prins Constantijniaanse klunzige anti-held de wereld moet redden. Zo is 'm opgedragen door een mysterieuze man met hoed, die over tijdreispillen beschikt. Handig, vindt ook de buurman van onze held, een fanatiek Barça-supporter. (Hond heet Koeman, altaar voor Cruijff) Hij reist alvast naar de Champions League-finale. Ai! (Zelfspot!) Barça - Real 0-10! Daar moet wat aan gedaan worden. Zeker omdat het niet bij die nederlaag blijft. Barça raakt in een crisis, degradeert en het allerergste, Camp Nou wordt verkocht aan Espanyol! Grappige zijlijn, die al snel met de hoofdlijn begint te knoeien, terwijl onze anti-held dan eindelijk zijn droommeisje aanspreekt.

The Believer

Heb 't al vaker gezegd, maar als er één grote religie interessant is, is het de Joodse. Deze film doet ook een mooie mystificatie-poging, op bizarre wijze. Ryan Gosling (die van Half Nelson) speelt een jonge neo-nazi, die al heel snel joods blijkt te zijn! We krijgen niet te zien hoe ie zo geworden is, maar zijn theorieën zijn bijzonder, eh, interessant. (Joden zijn volgens hem door fellatio geobsedeerde mietjes) De jongen raakt bevriend met een moderne nazi-splinterpartij, waar ze zich typisch genoeg enigszins lijken te schamen voor zijn rabiate jodenhaat. (Zij zijn meer fans van dictaturen, zonder holocaust) Maar, u voelde 'm al aankomen, every fear hides a desire, dankzij een nieuw vriendinnetje (uit die neonazipartij) raakt de jongen langzaam weer in de ban van die vreemde abstracte religie, vol regels, haast zonder God. Tegelijkertijd blijft ie zijn steeds gewelddadigere acties voortzetten, tot een pijnlijk (en mooi surrealistisch) einde. Schiet me te binnen, was de moordenaar van Kerwin Duinmeijer ook geen neo-nazistische jood?

Dogma

Moet toegeven dat ik eerst aan 't bekende filmmanifest dacht. Kevin Smith zonder soundtrack, rekiwisieten en kunstlicht? Nee hoor, het gaat om de bijbelse dogma's. Knotsgek verhaal, dat wederom begint met een jongensduo. (Damon en Affleck) Zij blijken, à la Der Himmel über Berlin, engelen te zijn. Wenders' Der Amerikanische Freund wordt eveneens geëerd, nou ja, misschien ook niet, maar ik moest eraan denken als wat personages de trein uit worden gekieperd, of was dat nou (ook) een Hitchcock-film? Hoe dan ook, de engelen willen terug en na jaaaaren en jaaaren in Wisconsin hebben ze de manier gevonden. (Iets met een klein kerkje) Maar ja, als je God op z'n nummer zet vergaat de wereld!? Ofzo. Dus word de stem van God naar de aarde gestuurd en die ronselt een abortuskliniekmedewerkster. (Haha, dat soort humor dus) Ze komt al snel in de problemen, maar daar zijn de profeten Silent Bob en Jay! (Die even daarvoor al heel geinig werden aangekondigd als "degene die teveel praat" en "de zwijger") De film wijdt veel teveel uit, het is een lange zit vol absurde theorieën en keihard geweld, engelen zijn geen doetjes. Ach, religie en humor had Smith maar aan Monty Phyton over moeten laten. De cameo van Alanis verzekerde hem er in elk geval wel van dat zijn film in elk artikel over "God in films" zal moeten worden genoemd.

Under the Volcano

Albert Finney werd inderdaad overal terecht geprezen voor deze moeilijke rol, heb ik nu zelf kunnen verifiëren. Op de Mexicaanse feestdag der doden (een voorteken natuurlijk) zit ie als alcoholist weer stevig/depressief in te nemen en zwamverhalen uit te slaan, tot zijn mooie vrouw Yvonne ineens uit Amerika blijkt te zijn teruggekeerd. (Ze lagen in scheiding) Samen met z'n halfbroer Hugh gaan ze gezellig op stap. (Hadden Hugh en Yvonne wat, denk je) Geweldige, magische sfeer, met Finney die in een gammele kermis-attractie duikt, en Hugh die op een terrasje een gitaar van een muzikant leent en een lied zingt. De muzikant wil hem heel realistisch niet helemaal alleen de show laten stelen en zingt ook mee. Daarna gaat de film wat de mist in als Hugh ook nog eens meent te moeten gaan stierenvechten. Het is de opmaat voor meer geweld, in bizarre establishments, waar dwergpooiers en Mexicaanse nazi's de dienst uitmaken. De betovering was voor mij verbroken, maar ik geef toe een happy end was ook niks geweest.