Beats

'These are the universal beats from the people's streets.' Het blijft krankzinnig, die Britse wet tegen dance-samenkomsten, en dat anno 1994. Babyboomer-paranoia. Blairs 'New' Labour deed uiteraard lekker mee. De film maakt hem (en hen) terecht belachelijk. Autechre's oplossing blijft niet onbesproken (en niet onbeluisterd), een grap die in de film van erg ver aan komt rollen. Wat dat betreft miste ik in het scenario wat obscure daderkennis. Er lijken vooral liedjes uitgekozen die nu nog cowbelletjes doen rinkelen. Dat ik nog geen zin kreeg mijn Onvermijdelijke Detroit-project aan te zwengelen, wijst ook op een zekere gemakzucht van de makers. Ze scoren echter met de leuke hoofdpersonages. Twee wee men. Clerks-achtige sukkelaars, die aan de supermarkt-ellende en thuisstatus proberen te ontsnappen. Het enthousiasme van de binnenvetter en de extravert is aanstekelijk (en zelfs ware bromance ontbreekt niet). 'Dream team and that.' Ze zetten zich in gang richting het Grote Feest, in een welhaast Ulysseaans Schots slang pratend. Pas wanneer de zwart-wit beelden – op zich ook weer voorspelbaar – in kleur veranderen, begint de muzikale Trip goed. De aftiteling bewijst: alles had in verlepte VHS-kleuren gemoeten. Hier geen gabbertranscendentie dus, maar genoeg gniffelbaars over twee gouwe gozers. 'I do a lot of recreational drugs.'