'Het is niet al te intellectueel toch?' Wat zou het tof zijn als er een regisseur bestaat die slechts excelleert in de segmenten van de segmentfilm. Zoals je korte verhalen-sterauteurs hebt. Toch zijn het altijd bekende namen van langspeelfilms die voor zulke films worden gevraagd. Hier: Gondry, Carax en Bong, die met Frans geld naar Tokyo zijn getrokken. Met de stad zelf heeft het allemaal weinig van doen. Gondry is nog het meest op de stadsproblematiek ingetuned. De hopeloze huizenmarkt van de hoofdstad, en een wegsleep-parkeerbeleid zo stringent als het Bredase. Uiteindelijk blijft ook hij bij zijn stiel. Gondry gaat de (zelf)confrontatie met escapistische fantasie aan. Zijn lieve Kafka-verwandlung is even vreemd als raak. Carax en Lavant introduceren hun groene sprookjesmannetje dat later in Holy Motors opnieuw (uit de goot) opdook. Levant is de personificatie van 'aktietejater'. 'Ik hou niet van onschuldige mensen.' Intens, wederom, maar de icoon-persiflage voelt vaak flauw. Star to be Bong volgt de hikikomori. Hij doet het met stijl en toiletpapier. Komt dat even coroneaans goed uit! Quarantaine-time komt van binnen en van buiten. Bongs segment blijkt het grappigst, het meest rond, en, vooral, hoofdfilmpersonagewaardig. Wacht eens even... Met zo'n oordeel komen er dus nooit specialisten. 'Fleurs et frique.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten