Uncut Gems

'I don't want to be calm.' Het moet van Punch Drunk Love geleden zijn, dat ik Adam Sandler in een film zag (en ja, ik haak pas aan bij serieuze pogingen). De flauwe grappenmaker speelt hier een New Yorkse diamanthandelaar, en hij zet zijn innerlijke Nicolas Cage op tien. De tics en de tandjes werken aardig, alle zwakke momenten razen sowieso voorbij in een scenario dat het hysterische gaspedaal minstens zo diep indrukt als haar hoofdpersonage. De regisserende Safdie brothers hebben ambitie, en channelen DePalma's Snake Eyes. 'Come on it's not a fucking soap opera.' Pas na anderhalf uur geld sjouwen en leugens bouwen, volgt een eerste rustpunt. Het is eigenlijk een klein wonder – en stiekem jammer – dat de broers zich niet aan nineties videoclip-splitscreens waagden. Had makkelijk gekund. 'Never resurfaced anything!' Terwijl de schmuck Sandler zijn leven versjteerd, wachtte ik op de Roald Dahliaanse twist die toch moest komen. De Jobse tijdingen rollen aan, totdat alles en iedereen murw gebeukt achterblijft. Iedereen? Nee, daar is de wending alsnog, en het is niet de Donald Trump-achtige jinx, waar ik op gokte. Zo houdt de film de controle, goed getimed als een sportfilm. In niet onbelangrijke bijrollen treffen we overigens de real life-sterren Kevin Garnett en The Weeknd voor nog wat extra vaart. 'Why am I in your car right now?'