Dolor y Gloria

}

'Mama, mira, el cielo!' Een tot rust gekomen Almodóvar, sereen in aanpak en eindresultaat. Het is er met Dolor y Gloria zowaar van gekomen. Meta-Hong, volgt Pedro autofictief een succesvolle regisseur die noodgedwongen rust houdt. Het levert een kalme film op, badend in de zoete weemoed van temps perdu, geschoten in fraaie kleurstellingen. Een blauw bad, een wit huis, een rood hart en een leeg scherm, allen zorgen voor sirkiaanse schitteringen. Een minuut of veertig vermoedde ik achterdochtig een schijnbeweging. De regisseur in kwestie zou vast AIDS krijgen, en als een Singing Detective ten onder gaan aan zingende waanzin. Niets daarvan. Zelfs wanneer hij trek krijgt in een bruin paard, gaat het om heroïne, en blijft hij na ieder shot kalm. Het drugsgebruik wordt uiterst liefdevol in beeld gebracht, als ware ook dat een cinemagisch ambacht dat eenieder eens moet leren. Tijdens de minder boeiende flashbacks zien we een Eerste Liefde na de mama. Uiteraard vormt dat de bron van oneindige mogelijkheden tot kunstenaarspijn. Op plotniveau gebeurt er in Dolor y Gloria weinig verrassends, maar dat is juist de verrassing. Almodovar serveert knutselwerk met metaforische mozaïek en doorkijkjes van alumiumfolie. Een ouwelullenfilm vol aanstekelijk narcisme. Zelfpiëta. Auto-emocion. 'Natuurlijk niet. In mijn dromen.'