J'ai Perdu Mon Corps

'Koop een horloge, verdomme.' Zoiets is voor (vele) mensen zinloos, weten we sinds Bergson. Een jonge emigrant leeft op vele plaatsen en tijdstippen tegelijk, maar zolang hij zichzelf niet ont-dekt, kan er voor hem geen 'nu' zijn. Steeds wanneer Naoufel houvast te pakken heeft, ontglipt het hem, als een vlieg uit zijn hand. J'ai Perdu Mon Corps is een bijzonder geestelijke ervaring, ondanks alle tastbare motieven. Insecten zijn er een van, en deden me aan Kafka's Verwandlung denken. Een kind ontpopt door aanraken, proeven en luisteren, zo schetsen de flashbacks met dudokiaanse subtiliteit. Een trauma brengt een scheiding aan, waarna de film pas echt losgaat. De jongen werkt inmiddels als mislukt pizzakoerier, immers, ook als werkmachine ontglipt de tijd hem. Hij is dan al onthand, en verloren in zijn hoofd. Regisseur Clapin trekt het gegeven richting surrealisme, maar houdt het scenario tegelijkertijd knap aards. Dat laatste komt door een The Assistant-achtige plotwending. Alweer een fijne literaire referentie, nu naar Malamud. De jongen gaat voor een oude baas werken, zonder de ware reden te verklappen. Het lijkt het moment om zijn lot in eigen hand te nemen. Maar in deze existentiële film blijkt het lot een eigen hand! En de zachte hand van de geschiedenis slaat altijd net even anders en elders dan de human fly verwacht. 'Rien voir. Rien entend.'