Killing

'Je zult snel leegbloeden, dus reflecteer op je leven.' Onvermijdelijk metaal van 'Tetsuo' Tsukamoto. Hij kan het dus ook in het verleden. En hoe. Shit is real. Killing blijkt zijn meest toegankelijke film. Op de epileptische cameravoering na, is deze samoerai-sage in aardse bruintinten een waar genrefictie-avontuur. Geschikt voor een bestseller-status eigenlijk. Een jonge samoerai heeft zich 'onder boeren' verscholen. Hij vindt het wel best, lijkt het. De kijker weet dat de knaap een samoerai van niks is, want hij onaneert. De sfeer blijft nog vrij lang vredig. Het oogt als de Gouw uit de Hobbit, voordat Gandalf verschijnt. En zie, daar arriveert een oudere samoerai (Tsuka zelf), en begint het geweld. Trippy en goed, en soms zelfs horror-eng. Wat de film van lekker oppervlakkig laat transcenderen naar waarlijk diep, zijn de seksuele dwarsverbanden. Er vindt een prachtige, hekserige Hans en Grietje-liefdesscene plaats. Liefde betekent net als Leven pijn lijden. Het bijt. De oude samoerai laat het masochisme goed stromen. Net als zijn jonge kompaan, leert hij tussendoor ook nog de klassieke genre-les. De nietschzeaanse overbodigheid van de samoerai (de Japanse cowboy en de edele ridder ineen) het slechte gepeupel, de grauwe massa, ze blijven onherroepelijk toestromen. Resultaat: bloed. Leeg. 'Is je zwaard(je) decoratief?'