Diamantino

'Ik wil een vluchteling adopteren, alleen voor mij.' Heel Portugal op de hak zetten. Je moet het durven. Stervoetballer Diamantino slaapt onder een Diamantino-dekbed, raakt geblesseerd in de finale, en wordt beschuldigd van witwasserij. Inderdaad, het is de Portugese Alleman Cristiano Ronaldo zelve, en zeker met zonnebril lijkt ie perfect. Wat er vervolgens gebeurt, verbijstert meer dan Ronnies zesvoudige scharen. Er verschijnen zijdezachte hondjes op het veld, omgeven door roze suikerspinwolken. Dat is meer dan een schijnbeweging, de tripknop wordt hier diep ingedrukt. Zelfs Adaptation is in de meer tropische meta-passages niet ver weg. Diamantino krijgt een heuse, katholieke epifanie, waarna hij zo goed en kwaad als het gaat, zijn Suske & Wiske-zusjes wat weerwerk durft te bieden. Het b-film plot blijft (bewust) hopeloos slecht, met voor added value een vleugje giallo. Ik hoopte op een bloederige moord, en kreeg een varken... Opnieuw een verdekt schot. De alwetende achteraf voice-over van Diamantino naait de waanzin mooi aan elkaar, al wijst alle varkenslijm wel op het schematische grappengehalte. De hele zeitgeist sleept men erbij. Transgenders, memes, Afrikaanse bootjes, en de Prexit. In de blessuretijd wordt het nog bijna The Crying Game. Ook een film met ballen. 'Mijn povere hart was een wervelwind van emoties.'