The Chant of Jimmie Blacksmith

'What do you want us to call you?' In de week dat de geschiedenisleraar Ron Jans semantisch door de mand viel, keek ik een film over een ander land met een bezoedeld verleden: Australië. Het begint met een priester die 'Blasted blacks' verzucht, en dat is nog een van de minder erge kwalificaties voor een volk dat in 'darkies camps' wordt gestopt. Regisseur Schepisi biedt verrassend vroeg een postkoloniale take, oftewel, 'the Other perspective'. Hij volgt Jimmie Blacksmith, een tragisch tussenmens. Als mestizo lijkt hij wat op Pierre van Hooijdonk (die ook wel eens een Piet-grap maakte). Jimmie voelt zich meer thuis bij de blanken, die hem echter nimmer motten, wat hij ook doet. Hij begint daarom aan een Walkabout door de beautiful scenery, ondertussen racisten afslachtend. Ondanks de nogal klassiek-degelijke looks is de film bij momenten erg rauw. Het scenario voelt soms al te bekend, maar dat lijkt me vooral door de latere invloed te komen. De speurtocht naar de ontsnapte aboriginal, terug in zijn verloren heimat, hebben we vaker gezien. Jimmie's kern houdt wel iets raadselachtigs. Begrepen de filmmakers de Aboriginals idiosyncratisch goed, of begrijpen ook zij ze (als blanken) niet? Mistige vragen. Het eindigt in elk geval voor het Westen duidelijk dankzij een christelijk vleesmotief. 'They'd bloody laugh.'