The Nightingale

'It's a fucking wilderness.' Australië, een land te sterk voor whiteys, denk ik soms. De zogenaamd Verlichten die de kringloop des levens denken te kunnen overstijgen. (Zie ook 2020). The Nightingale speelt in de tijd dat Australie nog een convicts colony was, waar de Engelsen hun 'vervelende' Ieren droppen. Het bos ingaan, betekent overgeleverd zijn aan een 'black tracker' en díens goden. Het scenario zet slim twee minderheidstalen tegenover elkaar, en laat ze vervolgens samensmelten. Een jonge Ierse praat thuis gaelic, totdat de Engelsen aan haar thuis een einde maken. Met een lokale aboriginal trekt ze de bush in voor wraak. Een bloederige queeste waar zij beiden uiteraard meer dan gewoonterecht toe hebben. Aanvankelijk is ook de Ierse een raciste, en beweegt het verhaal zich langs de lijnen van de unlikely buddies movie. Deze grijstinten worden echter steeds meer vervangen door melodrama, door het hart van de gutmensch. Gelukkig gaat dat allemaal zo hartstochtelijk Goed dat ik erin wilde geloven als een christen in zijn Heer. Desalniettemin, had het allemaal nog wat meer droog-observerend gekund. Het avontuur an sich is immers 'prachtig', Herzogiaans en Malickiaans in de juxtapositie van ellende en natuurpracht. In tal van scenes is de film beter, gevaarlijker en rauwer dan het zo bejubelde The Revenant. 'Bloody white people.'