'It's like my mouth has never been so fucking dry.' Twist & Shout-hitje, mij terecht getipt als WTF-film. En dat voor een Netflix-productie. Misschien worden ze daar eindelijk ook wat minder braaf! Ik zou haast zeggen, het komt door de corona-tijden, al is de film uiteraard van daarvoor. Houd u vast: er waart een koortsvirus rond in Hunan (ok!), 'real contagion-like stuff', met gruwelijke hoofdpijn tot gevolg. Twee cellisten zijn op roadtrip, en zitten er middenin. Ze krijgen snel een mondkapje aangereikt. ('Wear it so they won't freak out.') De ene is zwart van buiten, en wit van binnen, de ander vice versa. Zo lijkt het althans. Een hilarische twist maakt een einde aan alle gore. Ik hoopte op een tweede helft die een compleet nieuw verhaal zou beginnen, met een nieuwe celliste. Het zou een chique variant zijn geweest, om de waanzin van het eerste deel bloot te leggen. Er volgen echter meer twists, almaar idioter. Denk aan de Hélène Cattet en Bruno Forzani-show door de ogen van Netflix' politieke correctheid. Een fenomenale kans om een volledige cello-sonate een mainstream-film binnen te smokkelen wordt hartstochtelijk slecht gemist. Liever kiest men voor het gebruik van hiphop als gewelds-oppepper, wat toch lichtjes dubieus aanvoelt. Het betere stoute komt met een verkrachting. Daar hadden twee vingers inderdaad niet volstaan. 'What the fuck is inside of you.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten