'Dessine quelque chose.' Kinderen vormen de specialiteit van huize Hadzihalilovic, en net als in Innocence situeert ze haar kroost in een grimmige sprookjeswereld. Toen waren het meisjes, ditmaal zijn het jongetjes, maar verder verandert er – behalve het zeebiologische decor – weinig. Een echt tweede album-rondje, zou ik zeggen. Toch werkt het nog wel, al is de intrinsieke shockkracht wat minder. Een dorp aan zee wordt bevolkt door moederskindjes. Ze zwemmen, wassen en niksen. De tijd lijkt fluïde, verdicht als The Oyster. Waar aan (en in) zee hun wereld vooral goed en vredig lijkt, doet het dorp denken aan het beroemde surrealistische schilderij van Giorgio de Chirico. De steegjes achter die rode toren, daar heerst onheil en unheim. Langzaam spreiden de tentakels van Het Plan zich uit, over de lichamen van de jongetjes. Ierse mythe wordt Japanse gruwel. 'Zal ik sterven?' De hermetische heksenkaas die wordt geserveerd is behoorlijk 'gross'. Hadzihalilovic durft. Zo heb ik nu eindelijk eens een keizersnee gezien. Een traumatische rite de passage van vliezen. De kern van alle horror is een stoned idee. Sardonische grappige body horror, het onvermijdelijke gevolg. Vergeleken met Innocence voelt Evolution meer als Aphex Twin dan als Boards of Canada. Bovenal heerst Massive Attack's Teardrop. 'Er zat een ster op zijn navel.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten