The Dead Center

'Get me out of this place!' Een mening over horror hebben, het houdt iets heerlijk simpels. Is ie eng? Ja. Dan moet het wel een goede zijn. Hoe snel ik ze meestal ook weer vergeet. The Dead Center doet inderdaad huiveren (en verdwijnt inderdaad snel uit de gedachten). De film profiteert maximaal van de ultieme setting, een psychiatrische inrichting. Daar lopen de Keane-gekken weer rond, met hun Ambulance Blues (en daagt de oude vertrouwde vraag: is het allemaal verbeelding?) Anders dan anders voelt de serieuze switch naar de GGZ-begeleiding. Het gaat hier werkelijk over werkvloer-processen. De reddertjes, de medificatie, en wat onmacht met artsen doet. 'You're being way too comfortable with me right now.' De harde kern wordt toch gevormd door een pure transgressie. John Doe ain't dead. Een man staat tot zijn eigen kafkaëske verbijstering op uit de dood. Langzaam begint het hem te dagen. Omringd (letterlijk, figuurlijk) door Rothko-symboliek, puurt zijn doc de waarheid uit hem. Geen goed idee, zacht uitgedrukt. Een mindfulness-meditatie – over moderne GGZ technieken gesproken! – leidt hier slechts naar Japans gruwelijke bloedbaden, en dat zonder Cure. Een paar keer neemt de film zelfs te weinig tijd, alsof het haar eigen, levende klasse niet langer vertrouwde. Spannend blijft het. Van A Beautiful Mind-wand in twee krantenartikelen naar totale waanzin. Radicaal en onontkoombaar. 'That's when I called the show.'