'I roll my own, sorry.' De gevleugelde fantasy-vrienden Moorhead en Benson kregen na Resolution een zak Europees geld, gok ik zo. Ze trokken gezellig naar Italië voor die Euro Trip. Spring staat daarmee los van hun 'universum', in zoverre je daar al van kan spreken. Sterker nog, de film begint doodgewoon, met een hoop fysieke shit en een James White als hoofdpersonage. Ook deze fucked up vechtjas ziet zijn leven in de soep leven. Uitweg? Europa. Oplossing? De losse Europese vrouw, uiteraard. Van een originele setup moet het scenario het derhalve niet hebben. Het eerste half uur lijkt het zelfs een wanstaltige Before Nogeenkeer van Linklater te worden. Gelukkig dropt de veel te knappe dame wel een hint: 'I'm half undiscovered science.' Dan gaat het alsnog compleet los. Bijna compleet onvoorbereid ook, wat ik een van de selling points van de film vind. Tegelijkertijd bleef ik toch steeds het gevoel houden naar een hekserige Midsommar te kijken, al maakt de film ook zelf genoeg grappen over clichématige personages. 'You've got the same backstory as Batman.' Het transgressieve talent van Moorhead en Benson laat zich in alle onevenwichtigheid van deze vulvische boot-trip, toch vooral signaleren in de FX. Er spreekt visie uit de visuals. Maar als je de laatste vijf minuten nog altijd zit te exposeren, is het geen Beau-Voir geworden. 'I ate my rabbit.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten