'Dit zou zo'n mooi beroep zijn, zonder cliënten.' Normaal begin ik te mokken als een film in de rechtbank beland, maar Clouzot vindt met dit relatiedrama een aardig ritme. Herinneringsdialogen en rechtspraak wisselen elkaar af, 'omarmd' door de vrouwengevangenis waar Brigitte Bardot voor moord zit opgesloten. De zaak zelf lijkt aardig procedureel in beeld gebracht. Ht begint al met de Oud-Griekse jurylootjes die worden getrokken. Om achter de waarheid ('quelle verité!?') te komen, geven aanklager, verdediger en beklaagde een 'jolie demonstration' van de tijdsgeest. Deze film stamt uit een freudiaanse periode waarin de spannende breuklijn tussen vrije seks en conservatisme zichtbaar wordt. De institutionele vrouwenhaat die Clouzot aanklaagt, lardeert hij – o ironie – met vleugjes pinky naakt. De onbegrijpelijke borsten van Bardot stemmen nederig. Hoge heren praten over haar hoofd heen over de rol van de vrouw, noem het date theorie anno 1960. Zo ver weg zijn Clinton en Lewinsky (en de 'anti slut defense') al niet meer. Huiselijk leven met een snob, dat is 'un peu rien' voor de moderne vrouw. In de marge is 'r een oprechte bijrol voor muziek (met een klas vol jassen, en grandeur op tv). Bardot speelt knap ingehouden, 'pour de bon.' De boom mic op het moment suprême noem ik een fallische lapsus. 'Je hebt me gehoord en gezien.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten