'Tu lui montre.' Jezelf slaan is een ding dit dansjaar. Toevallig deze maand een trits balletvoorstellingen gezien, en ze deden het allemaal. Ook Gaspar Noé slaat de hand eraan, met een intense dansfilm. Belangrijker: wie is de grootste selfkicker uit de filmgeschiedenis? Godard uiteraard. En ook hij 'doet mee'. Noé bewijst zich een logische opvolger. Het begint allemaal met een einde, hoe ha postmodern, en daarna zien we minutenlange interviews op televisie. Naast het scherm liggen de videobanden opgestapeld. Ik noteerde Posession en Suspiria, en had een wijze hand van kiezen. ' Climax combineert beide, met tussentitels, en de dansjes van een Daft Punk-videoclip als bonus. Choreografisch zit alles tot in de puntjes fijn fout in elkaar. Noé brengt zijn eigen flawless Russian Ark-flow mee. En verder gebeurt er, lekker recalcitrant, relatief weinig. It's like watching people having a party (sommige mensen zijn dat gewend!). Muurbloempjes barsten open (un cul ou un chat?) onder instigatie van een Denis Lavant-achtige wildebras. Na het sof(te) van zijn mislukte seksfilm pakt Noé nu weer goed door. Terug op niveau, daar waar niemand meer weet wat boven of onder is, de camera boven-al. Een stilistisch toppertje (met een breezer ananas erdoorheen) Maar een echte climax? Zoiets had Godard nóóit gedaan. 'Ils sont tous fous ici.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten