The Wild Pear Tree

'Wat een gezin van dierenvrinden!' Het Peerd van Troje. De buitenstaander komt ongewenst terug de stad in en ergens hebben ze het zelf gedaan. Het Trojaanse Çan wordt door deze snob beoordeeld als veroordeeld tot een afbrokkelende kneuterstad. Het is nog net niet 'het Oosten' waar het altijd sneeuwt en de terreur heerst. Sneeuwen gaat het toch. De terreur beperkt zich tot de familie. Ceylan neemt weer ruimschoots de tijd voor een heerlijk generatieconflict. Pa versus zoon. Senior een gok-verslagen leraar, in alles een mengeling van ongewenste wijsheid en onafgedwongen autoriteit. Alles wat hij te bieden heeft, verdwijnt in zwarte gaten – de gokhal (en de put). Junior is nog minder sympathiek. Met zijn hangende schouders en moeilijk kijkende Springsteen-bekkie sjokt hij rond. De wannabe literator, schrijver van een 'autofictie metaroman' provoceert zonder zelf van veel talent getuigenis te gegeven. 'We hadden al een vuilnispoëet.' Juist het feit dat hij als hoofdpersonage de ware eikel is, maakt de film een dappere exercitie, waarbij hallucinant de realiteit uit beeld verdwijnt. Een insiderfilm blijft het wel – gelukkig ben ik dat zei Pompeus! – de l'art pour l'art-discussie is nimmer ver weg. Het mooiste deel haalt in een babbelmarathon de augustijnse scholastiek boven. Drie mannen op de Turkse Toverberg, en de appelige lessen die geleerd moeten worden. 'Jij hebt altijd het laatste woord, meteen.'